Archiwalna Strona Powiat Myśliborski
Z uwagi na kwarantannę pracowników Wydziału Komunikacji w Myśliborzu, wszelkie podania/wnioski należy wrzucać do przygotowanej urny, która znajduje się przy wejściu do budynku Starostwa Powiatowego przy ul. Północnej...

kontakt

Miasto i Gmina Barlinek

barlinek ul. Niepodległości 20
74-320 Barlinek
tel. 95 746 55 40

umig@barlinek.pl

Gmina Boleszkowice

boleszkowice ul. Świerczewskiego 24
74-407 Boleszkowice
tel. 95 760 61 24

boleszkowice@boleszkowice.pl

Miasto i Gmina Myślibórz

mysliborz Rynek im. Jana Pawła II 1
74-300 Myślibórz
tel. 95 747 20 61

mysliborz@mysliborz.pl

Miasto i Gmina Dębno

debno ul. J.Piłsudskiego 5
74-400 Dębno
tel. 95 760 30 02

umig@debno.pl

Gmina Nowogródek Pomorski

nowogrdek pomorski ul. A. Mickiewicza 15
74-304 Nowogródek Pomorski
tel. 95 747 17 60

sekretariat.gm @nowogrodekpomorski.pl

Szlaki turystyczne

Utwardzone ścieżki rowerowe na terenie Powiatu Myśliborskiego

 

Gmina Barlinek – około 17,31 km

wzdłuż ul. Kombatantów w Barlinku długość 0,68 km,

wzdłuż ul. Szosowej w Barlinku  długość 1,065 km,

wzdłuż ul. Jeziornej długość 0,455 km,

do cmentarza komunalnego w Jaromierkach długość 0,4 km

Barlinek – Krzynka – około 1,78 km

Barlinek – Dzikowo – około 5,89 km

Barlinek – Pełczyce – około 3,66 km

wzdłuż ul. 31-go Stycznia + ul. Szosa do Lipian - razem około 1,5 km

wzdłuż ul. Parkowa - Park Laskera - ul. Szpitalna - ul. Mickiewicza - ul. 1-go Maja - ul. Pełczycka - razem około 1,88 km

Gmina Boleszkowice – 4,623 km

Dargomyśl – Chwarszczany – 0,471 km

Chwarszczany – Sarbinowo – 1,852 km

Boleszkowice – PKP – 2,300 km

Gmina Dębno – 12,075 km

wzdłuż ulicy Zielonej w Dębnie - 2,8 km.

wzdłuż ulicy Chojeńskiej do Oborzan - 1,65 km.

od mostu przy ul. Słowackiego do ul. Baczewskiego - 0,61 km

od skrzyżowania z ul. Planty do skrzyżowania z ul. Słowackiego - 0,56 km

wzdłuż ul. Kostrzyńskiej - 1,4 km

wzdłuż ul. Włościańskiej - 1,36 km

od skrzyżowania na Dargomyśl do Jeziora Duszatyń (wzdłuż drogi krajowej) - 2,3 km

wzdłuż ul. Waryńskiego - 0,145 km

od ul. Chojeńskiej do ul. Zielonej - 0,58 km

między ul. Słowackiego a ul. Mickiewicza - 0,67 km

Gmina Myślibórz – 7,26 km

            Golenice – Myślibórz – 4,360 km

            Mostkowo – Sulimierz – 2,900 km

 Gmina Nowogródek Pomorski – 0 km

 

 

OZNAKOWANE  ŚCIEŻKI  ROWEROWE  (SZLAKI ROWEROWE) Z NIEUTWARDZONEJ  NAWIERZCHNI

Ogólna liczba kilometrów: 423,90

 

SZLAKI  NA TERENIE  GMINY  BARLINEK:

      SZLAKI ROWEROWE:

1.  Szlak Barlinecki- czerwony -Z Przelewic ( Piękny Ogród Dendrologiczny ) przez Dolinę Płoni i Barlinek do Lip. 42,3

 

Znakowany szlak rowerowy ZMY-102c (długość trasy 42,3 km)

Z Przelewic ( Ogród Dendrologiczny) przez Dolinę Płoni i Barlinek do Lip ( tu znajduje się Leśna Stacja Dydaktyczna Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego

Odległości  ( 0,00)  - moment wyjazdu z miejscowości w opisanym kierunku 

Przelewice  (0,00 km) - duża wieś, siedziba Urzędu Gminy- Stara osada typu owalnica wymieniona już w 1170 r. Od 1821 r. rezydencja, Marii Malwiny Arndt. Ogród Dendrologiczny  z pałacem

Topolinek ( 4,60km)

Laskowo( 8,40 km) - wieś, wymieniona w 1236 r. (własność cystersów z Kołbacza). Kościół wczesnogotycki z końca XIII w. (przebud. W XIX w. drewniana dzwonnica), ruiny pałacu 2 końca XIX w. (1842r.), park podworski z l połowy XIX w. z pomnikowym drzewostanem (aleja lipowa). Sklep.

Równo ( 9,50km)- wieś, wymieniona w 1278 r. (od 1290 własność klasztoru cysterek w Pełczycach). Dwór z XIX w. z niewielkim parkiem, ruina kościoła z XVIII w., sklep. W Równie (pkt. nr 10 szlaku rowerowego) drogą na wschód (w odległości około 300 m) możliwość dojścia do rezerwatu „Skalisty Jar Libberta” (unikatowe skały wapienne, zlepieńce piaskowców, głazy narzutowe). W 1933 r- botanik Libbert (z Lipian) opisał i zbadał ten obszar. Rezerwat utworzono w 1995 r.

Spalonka ( 10,60km)

Laskówko (12,60 km) - niewielka wieś, dwór z XIX w.

Niepołcko ( 17,00 km) - osada założona około 1200 r. przez cystersów 7. Kołbacza. Dwór o konstrukcji tyglowej z XIX w., obok park podworski z XIX w, z drzewami pomnikowymi, ruina ryglowego kościoła z XVIII w.

Żydowo ( 20,20 km) - wieś, domy ryglowe z X1X/XX w,jezioro.

Barlinek ( 27,00 km)-miasto, siedziba Urzędu Miasta i Gminy.  Słowiański gród obronny z IX w., od XII w, opanowany przez Brandenburgię (Nowa Marchia). Prawa miejskie uzyskał dnia 25.01.1278 r. (nazewnictwo: Nova Barlyn, Klein Barlin, Barlinchen, Barlinek). Najazd Szwedów w XVII w, (zniszczenia). Dnia 04.09.1852 r. wielki pożar niszczy miasto. Częściowa odbudowa. W XIX w.  rozwój tkactwa, wytwórnia papieru czerpanego, rozwój przemysłu drzewnego. Miejsce urodzenia  dr Emanuela Laskera ( filozofa, matematyka, szachowego mistrza świata (w latach 1894-1921).

Zabytki: fragmenty murów obronnych z XIV w., kościół p.w. Niepokalanego Serca NMP z XIV/XV w.  przebudowany w XIX w., wieża z 1852 r. o wys. 52m), zabytkowe domy z XVIII i XIX w. w rynku (jeden o konstrukcji ryglowej), kościół pw. św. Bonifacego z 1923 r. zwany „polskim”, dawny młyn wodny zbudowany w 1733 r. (jako papiernia do 1860 r., od 1869 do 1972 r.- młyn czynny) w nadbudowie partii środkowej o konstrukcji ryglowej. Muzeum Regionalne (w tzw.  „Domu Gutenberga” obudowany w XIX w.). CIT, hotele, pensjonaty, ośrodki wypoczynkowe, kwatery prywatne, pole namiotowe, restauracje, kawiarnie, paby, poczta, policja, szpital, apteki, stacje benzynowe.

Krzynka( 28,90 km)

Leśnictwo  Okno ( 32,50 km)

Leśnictwo Okno (i osada Okno) nad jeziorem Okunie (wschodni brzeg), dąb - pomnik przyrody (tablica informacyjna), nad jeziorem pole biwakowe.

Leśnictwo Moczydło ( 35,90 km )Leśnictwo Moczydło - możliwość uzyskania informacji o Rezerwacie „Markowe Błota.

Lipy ( 42,30 km)  mała wioska z kąpieliskiem nad J.Lubieszewko.

 

2.  Szlak Zachodni- niebieski-  Dębina, Karsko, Rychnów, Dzikowo, Strąpie, Dziedzice, Stara Dziedzina, Leśnictwo Zielenice, Jarząbki, Podlesie, Ślazowo, Przelewice;  40 km.

Punkty na trasie:

Uroczy trakt biegnący terenami leśnymi ukazujący malownicze wiejskie pejzaże.

Nr ZMY- 103n; dł. 40 km;

 odległości- (0,00) moment wyjazdu z miejscowości w opisanym kierunku.

Rezerwat „Dębina” (0,00 km)- położony na terenie Barlinecki- Gorzowskiego Parku Krajobrazowego, śródleśny, ochrona dębów, tablice informacyjne.

Karsko ( 10,90 km)-duża wieś, zabudowania pałacowe z parkiem z XIX w., kościół zabytkowy. Sklepy.

Rychnów ( 16,50 km)-wieś owalnica, wymieniona w 1371 r., kościół z  XIII w.,(przebudowany w XIX w., strop modrzewiowy).

Dzikowo ( 20,60 km)- wieś, kościół z XV/XVI w. ( przebudowany w XIX w., odbudowany w latach 1975- 80 po zniszczeniach w 1945 r.)  Lipa- pomnik przyrody, park z  XVII w., przekształcony w XIX w. z okazałymi drzewami pomnikowymi.

Strąpie ( 24,50 km)-wieś nad jeziorem Trojak. Dwór z XIX w., kościół z przełomu XIX/XX w. W parku z XIX w., drzewa pomnikowe. Sklep.

Dziedzice ( 27,80 km)-wieś ( osada z VI-VII w.) kościół z XIII/XIV w.                                        ( przebudowany w XV w.) Stowarzyszenie Przyjaciół Dziedzic opiekuje się izbą pamięci narodowej poświęconej polskim jeńcom z obozu Woldenberg ( 19 pochowano w zbiorczej mogile na cmentarzu), tablica pamiątkowa. Sklep.

Stara Dziedzina ( 29,20 km)-wieś, zespół dworsko- parkowy z XIX wieku.

Leśnictwo Zieleniec ( 31,10 km)

Jarząbki ( 33,00 km)

Podlesie ( 35,10 km)

Ślazowo ( 37,00 km)

Przelewice ( 40,00 km)-duża wieś, siedziba Urzędu Gminy. Stara osada typu owalnica wymieniona już w 1170r. Od 1821 r. rezydencja Marii Malwiny Arndt. Zabytki: kościół kościół końca XIII w. ( przebudowany, z dobudowaną w XVIII w. drewnianą wieżą, wyposażenie, renesansowe i barokowe), pałac neoklasycystyczny budowany po 1821 r.          ( aktualnie w odbudowie), zabudowania folwarczne z dworem z XIX w. Główną atrakcją krajoznawczo- przyrodniczą jest przylegający do pałacu Ogród Dendrologiczny o pow. 30,34 ha z ponad 1200 gatunkami roślin, drzew i krzewów ( Japonia, Chiny, Korea, Ameryka Płn., Europa) utworzony w latach 1933- 38, możliwość zwiedzania indywidualnie i grupowo. Centrum Edukacji Przyrodniczej. Bary, poczta, możliwość noclegu.

 

 

 

 

GMINA DĘBNO

 

SZLAKI  ROWEROWE

Szlaki rowerowe umożliwiają bliższe poznanie gminy Dębno. Trasy szlaków rowerowych przebiegają przez lasy, w pobliżu malowniczych jezior oraz atrakcyjnej rzeki Myśli. Wszystko to sprzyja aktywnemu wypoczynkowi: grzybobraniu, łowiectwu, wędkowaniu, uprawnianiu sportów wodnych.

  1. Szlak czerwony – „Wokół Dębna” ok. 25 km
    Szlak okrąża miasto i udostępnia atrakcyjne miejsca wokół Dębna.
    Przebieg: Dargomyśl – jez. Duszatyń – most nad rzeką Myślą – za rzeką Myślą drogą brukowaną, a potem bezpośrednio nad rzeką – leśniczówka Mostno – Mostno – Łazy – Barnówko – jez. Barnówko III (zwane Bliźniacze) stacja PKP Dyszno – staw Kukadło – Grzymiradz – Choszczówko – Smolnica.
  2. Szlak niebieski „Historii i zabytków” ok 30 km.
    Szlak zaczyna się w Sarbinowie na południu gminy, na odcinku kilku kilometrów biegnie przez sąsiednią gminę Boleszkowice, przechodzi przez samo Dębno uwzględniając najciekawsze miejsca, po czym zmierza na północ gminy, kończąc się w Warnicach.
    Przebieg: Sarbinowo, Chwarszczany, Gudzisz, Dargomyśl, Oborzany, Dębno, Oborzany, Hajnówka, Smolnica, jez. Czaple, jez. Promień, Warnice.
  3. Szlak żółty „Nad rzeką Kosą” ok. 25 km
    Biegnie z Dębna w kierunku północnym do Barnówka.
    Przebieg: Dębno PKP, jez. Lipowo, rz. Kosa, jez. Barnówko, stacja Barnówko PKP, jez. Barnówko II (leśne), leśniczówka Barnówko, jez. Barnówko III (Bliźniacze), aleja dębów (pomnik przyrody), Ostrowiec, jez. Ostrowieckie, Różańsko, PKP Rościn Krajeński.
  4. Szlak zielony „Szlak lasów i jezior” ok 25 km
    Szlak zaczyna się nad jeziorem Wielkim w sąsiadującej gminie Witnica i podąża na północ, łącząc kolejno kilka jezior kończy się w Pszczelniku (przystanek PKS) w sąsiadującej gminie Myślibórz.
    Przebieg: jez. Wielkie, jez. Dzikie, stawy w dolinie Ścieniawicy, jez. Postne, leśniczówka Borne, Dolsk, jez. Dolskie, jez. Zielin, Pomnik Lotników Litewskich, Pszczelnik PKS.
  5. Szlak czarny „Rezerwatów i pomników przyrody”ok.18 km.
    Szlak łączy pięć miejscowości, w każdej z nich jest lub był park pałacowy, drzewa pomnikowe, oprócz tego rezerwat ornitologiczny i inne.
    Przebieg: Warnice, Krężęlin, Dyszno, jez. Ostrowieckie, Ostrowiec, Dolsk.

 

Szlaki przebiegają przez miejscowości i miejsca, umożliwiając turystom poznanie najcenniejszych i najciekawszych wydarzeń historycznych, zabytków architektury, pomników przyrody, parków dworskich i pałacowych oraz walorów krajobrazowych.

1. „Szlak Templariuszy i Joannitów”
Kolor szlaku – czerwony, liniowy
Trasa szlaku: Namyślin, Chwarszczany, Dargomyśl, Dębno, Mostno, Barnówko, Dolsk, Pszczelnik – pomnik
Długość: 40,50 km
Nawierzchnia szlaku: asfalt, bruk, drogi gruntowe, dukty leśne.
0,00 km Namyślin – wieś nad rzeką Myślą. W 1560 r. zbudowano młyn. Kościół neogotycki z 1903 – 04 r. Początek szlaku. Połączenie ze szlakiem „Zielona Odra”.
7,20   Chwarszczany – wieś nad rzeką Myślą. Od 1232 r., komandoria templariuszy (zamek z kaplicą). Od 1320r. do 1538 r. w posiadaniu joannitów (komandoria). Zachował się gotycki kościół (kaplica zamkowa) obronny z początku XIV w.
10,20   Dargomyśl– wieś przy ujściu Sienicy do Myśli również czasowo w rękach templariuszy, potem joannitów. Późnoromański kościół z ciosów granitowych z ok. 1260 r. (rozbudowany w XVIII w.). Zabytkowa elektrownia wodna i młyn.
13,30 Jezioro Duszatyń (leśnictwo, parking), ścieżka przyrodnicza wokół jeziora (rowerowo – piesza).
16,60     Dębno– miasto, siedziba władz miejskich.
Od 1232 r. Dębno jest w posiadaniu zakonu templariuszy (nadanie śląskiego księcia Henryka Brodatego). W latach 1337 – 1540 należało do zakonu joannitów. Ograniczone prawa miejskie w 1562 r., pełne 1731 r. Rozwój miasta w XIX w. (włókiennictwo). Zniszczenia w 1945 r. wynosiły 30%.
22,00  Mostno – wieś nad rzeką Myślą. W pobliżu głaz narzutowy. 26,00   Kopalnia ropy naftowej i gazu ziemnego.
28,00   Barnówko – dawna osada słowiańska (zapis z 1300 r.). W 1317r. prawa miejskie (margrabiua Waldemar) utracone w 1608r. Zabytkowy park z drugiej połowy XVIII w. (pozostałości pałacu spalonego w 1945 r.). W parku starodrzew (m. in. dwa dęby „Guślarze”, klony, sokora chińska, choina kanadyjska).
33,50 Dolsk – dawna osada słowiańska. Zespół parkowo – pałacowy z XVIII w. Park w stylu angielskim. Barokowy kościół p. w. M. B. Częstochowskiej zbudowany w latach 1740 – 41, drewniana ryglowa konstrukcja młyna wodnego z pierwszej połowy XIX w., Dom Ogrodnika z przełomu XIX i XX wieku.
38,90    Jezioro Zielin(parking, miejsce odpoczynku).
40,50   Pszczelnik– w lesie na wschód od drogi nr 129 pomnik lotników litewskich – Stepasa Dariusa i Stasysa Girenasa, którzy tu zginęli 17.07.1933r. wracając samolotem „Lituanika” z Nowego Jorku do Kowna (pomnik z 1936r., odrestaurowany w 1983r. ). W pobliżu skansen – chata litewska (przeniesiona z Litwy w 1989r.), izba pamięci.

Opis trasy:

Wycieczkę zaczynamy w Namyślinie (początek lub koniec szlaku) we wsi położonej w Gminie Boleszkowice. Kierujemy się drogą 121 w kierunku Chwarszczan. Mijając stacje PKP- Namyślin, przez przejazd, kierujemy się na wprost. Dojeżdżamy do lasu na skrzyżowaniu z duktami leśnymi skręcamy w prawo drogą nr 121. Na skrzyżowaniu w prawo dojazd do wsi, my natomiast jedziemy na wprost drogą asfaltową. Dojeżdżamy do miejscowości Gudzisz na skrzyżowaniu (w prawo dojazd do wsi) my jedziemy prosto zgodnie z oznaczeniami drogowymi w kierunku Chwarszczan dojeżdżamy do drogi nr 31. Przy wyjeździe z Chwarszczan skręcamy w lewo zgodnie z oznakowaniem szlaku kierujemy się na drogę nr 127 do miejscowości Dargomyśl. Przejeżdżamy przez wieś w kierunku Dębna. Przy wyjeździe z Dargomyśla skręcamy w prawo do lasu kierując się drogą żużlową w lesie skręcamy w lewo po pokonaniu kilometrowego odcinka dotrzemy do pięknej leśniczówki nad jeziorem Duszatyń, dookoła jeziora wyznaczona jest ścieżka dydaktyczna, z ciekawymi informacjami dotyczącymi fauny i flory.
Mijając leśniczówkę kierujemy się prosto, przed skrzyżowaniem jeszcze w lesie skręcamy w lewo kierując się na drogę rowerową (pokrycie nawierzchni dr. gruntowa, polbruk) Jazda prosto w kierunku Dębna. Przy wjeździe do Dębna kierujemy się ul. Kostrzyńską na skrzyżowaniu z kapliczką skręcamy w ul. Słowackiego. Dojazd do skrzyżowania ul. Waryńskiego, kierujemy się prosto, początkowo drogą asfaltową, a następnie brukową w lewo w kierunku ul. Baczewskiego. Mijając stację PKS dojeżdżamy do ul. Mickiewicza, gdzie na skrzyżowaniu skręcamy w prawo w ul. Gorzowską. Jadąc ul. Gorzowską mijamy kolejno skrzyżowanie z ul. Poprzeczną, następnie ul. Sportową (Stadion),  zmiana nawierzchni (bruk/ asfalt) kierujemy się prosto do Mostna. Przy wjeździe do Mostna kierujemy się prosto do centrum wsi na skrzyżowaniu dróg skręcamy w lewo w kierunku Więcławia. Na trasie Mostno- Więcław mijamy osadę Łazy w centrum skręcamy w prawo. Wjeżdżamy do Więcławia na wysokości zakładu produkcyjnego skręcamy w lewo. Na końcu miejscowości za przystankiem autobusowym skręcamy w prawo kierując się do lasu- w lesie skręcamy w prawo (za zabudowaniami), po przejechaniu kilku metrów na odcinku leśnym na rozwidleniu duktów jedziemy prosto. Dojazd do kopalni Ropy naftowej i gazu, na skrzyżowaniu dróg, skręcamy w lewo. Po pokonaniu ok. 1,5 km na skrzyżowaniu z drogami leśnymi, jazda na wprost do miejscowości Barnówko, na przejeździe przez skrzyżowanie jazda na wprost kierunku wsi Dolsk. Wędrując w kierunku wsi Dolsk dostrzeżemy liczne wieże wiertnicze z charakterystycznymi palącymi się „świeczkami". Po pokonaniu odcinka ok. 6 km droga asfaltowa dojazd do Dolska. Przy wjeździe skręt w lewo. Dolsk- centrum. Wjazd na zielony szlak pieszy. Jazda na wprost w kierunku miejscowości Mystki, na rozwidleniu dróg jazda na wprost drogą gruntową przez las. Po lewej stronie jez. Dolskie. Kierujemy się prosto drogą leśną na skrzyżowaniu dróg leśnych, skręcamy w prawo. Dojazd do Jez. Zielin- przejazd przez parking, skręcamy w lewo w kierunku miejscowości Pszczelnik. Tu dojeżdżamy do pomnika lotników litewskich, gdzie ma swój koniec lub początek szlaku.

2. „Szlak Humboldta"
Kolor szlaku - zielony, liniowy
Trasa szlaku: Dolsk, Ostrowiec, Dyszno, Warnice
Długość: 21,50km
Nawierzchnia szlaku: asfalt, bruk, droga gruntowa, dukt leśny.
0,00 km    Dolsk – Początek szlaku.
3,90   Ostrowiec – wieś nad jez. Ostrowieckim. Park krajobrazowy z pierwszej połowy XIX w. Kaplica cmentarna z początku XX w. (dziś w roli kościoła). Na wyspie jeziora Ostrowieckiego rezerwat „Czapli Ostrów” utworzony w 1985 r.
10,50   Dyszno - wieś na skraju Puszczy Gorzowskiej (wymieniona już w XIVw. – 1337 r.) Kościół z XVI w. (ceglany), wieża ryglowa z XVIII w. Park krajobrazowy z pierwszej połowy XIXw. Zespół drzew pomnikowych (dęby, lipy).
24,00    Warnice Pierwsza historyczna wzmianka w 1306 r. Kościół granitowy zbudowany około 1335 r. przebudowany w 1858r. (wieża o konstrukcji ryglowej), wewnątrz ołtarz z 1604r. (z kopią obrazu „Grosz Czynszowy" Tycjana), park podworski z XVIII w. (ze starodrzewem), pałac z XIX w. (w ruinie).
Koniec szlaku na terenie Gminy Dębno. 

Opis trasy:

Wycieczkę zaczynamy w Dolsku (początek lub koniec szlaku) we wsi położonej w północno – wschodniej części gminy Dębno. W odległości 90 km od Szczecina, 4 km od drogi krajowej nr 23. W centrum wsi na skrzyżowaniu znajduje się początek szlaku. Tu również szlak zielony styka się ze szlakiem czerwonym.
Wyjeżdżając z Dolska skręcamy w lewo jedziemy drogą polną, gdzie na rozwidleniu podziwiać można przepiękną starą kapliczkę, kierując się na wprost lasem, na rozgałęzieniu duktów leśnych kierujemy się do Ostrowca.
Ostrowiec wieś położona w odległości 10 km na północny wschód od Dębna, przy drodze krajowej nr 23 kierunek Myślibórz – Dębno. Wyjeżdżając z Ostrowca w kierunku Dębna – skręcamy w prawo do drogi 2129Z- droga brukowa. Wzdłuż drogi prowadzącej do Dyszna podziwiać można aleję 262 dębów (pomnik przyrody). Kierujemy się do rozwidlenia dróg, skręcamy w prawo do skrzyżowania dróg, skręt w lewo przez przejazd kolejowy, jazda na wprost. Rozwidlenie dróg, skręt w prawo. Rozgałęzienie dróg, (w lewo do Koloni Borówno), jedziemy na wprost. Skrzyżowanie dróg, jazda prosto w kierunku Dyszna.
Dyszno wieś położona wśród lasów w północnej części Gminy Dębno.
Przy wyjeździe ze wsi skręcamy w lewo, dojeżdżamy do skrzyżowania duktów leśnych (trafostacja), jazda prosto. Droga przy jeziorze (pieszy szlak czerwony). Na rozwidleniu dróg
jazda na wprost do wsi Grzymiradz.
Grzymiradz wieś położona w północnej części Gminy Dębno. Przy wjeździe do wsi skręcamy w lewo, w centrum wsi znajduje się kościół, sklep, skręcając w prawo stykamy się z ze szlakiem czarnym „południowym”. Z Grzymiradza kierujemy się na Choszczówko, mijając cmentarz jedziemy na wprost, drogą polną do skrzyżowania duktów, gdzie znajduje się węzeł szlaków pieszych (koniec czerw./niebieski). Na rozwidleniu duktów leśnych skręt w lewo. Na skrzyżowaniu kierujemy się na wjazd w drogę dojazdową do jeziora. Na skrzyżowaniu dróg przed parkingiem nad jeziorem Czaple Duże. Na rozwidleniu duktów, jedziemy na wprost, na kolejnym rozgałęzieniu skręcamy w lewo zgodnie z oznakowaniem znajdującym się na drzewie. Za jeziorem Czaple Małe na skrzyżowaniu dróg skręcamy w prawo. Drogą gruntową przy kolejnym rozwidleniu zgodnie z oznakowaniem szlaku znajdującym się na drzewie skręcamy lewo. Trasa biegnie drogą leśną do kolejnego rozwidlenia tam jedziemy na wprost. Dojeżdżamy do rozgałęzienia duktów kierujemy się na wprost, na kolejnym skrzyżowaniu duktów skręcamy w lewo, skąd dojeżdżamy do drogi asfaltowej, gdzie skręcamy w prawo kierując się do Warnic.
Warnice miejscowość położona w północno zachodniej części Gminy Dębno, przy wjeździe do wsi skręcamy w lewo. W centrum wioski znajduje się koniec lub początek szlaku.
Z Warnic kierujemy się na Smolnicę, gdzie podziwiać można piękny pałac z 1766r. wraz z parkiem zabytkowym, oraz kościół z 1337r.


3. Szlak „Śladami Historii”
Kolor szlaku - żółty, liniowy
Trasa szlaku: Dargomyśl, Cychry, Bogusław, Krześnica, Sarbinowo.
Długość: 17,50km
Nawierzchnia: asfalt, bruk, droga gruntowa.
0,00 km  Dargomyśl – początek szlaku, styk ze szlakiem czerwonym.
4,20       Cychry – dawna osada słowiańska. Pierwotnie posiadłość templariuszy z Chwarszczan. Pierwszy zapis w 1261 r. Od 1460 r. posiadłość joannitów. Kościół późnoromański z pierwszej połowy XIII w. budowla z ciosów granitowych. Wielokrotnie niszczony pożarami (przebudowywany). Rozbudowany w 1856 r. (z częściowym pozostawieniem fragmentów romańskich).
8,70 Bogusław – (wieś, centrum), kościół zabytkowy (przebudowywany).
11,70      Kamień Wielki –  (wieś centrum) kościół zabytkowy.
15,70      Krześnica – (wieś, centrum ) kościół zabytkowy.
18,90    Sarbinowo – duża wieś owalnica. Najpierw posiadłość templariuszy, potem joannitów. Pierwszy zapis w 1261 r., od 1540r. (po kasacie zakonu) w rękach margrabiego Jana z Kostrzyna. Podczas wojny siedmioletniej w okolicach Sarbinowa odbyła się dnia 25.08.1758r. wielka bitwa prusko – rosyjska (zwycięstwo Prus).
W 1899 r. Wojciech Kossak namalował obraz przedstawiający to wydarzenie (na zlecenie cesarza Wilhelma II).
Dziś na terenie bitwy stoi tablica informacyjna.
Kościół z 1825 r. (neogotyk) z ciekawym wyposażeniem. Przy drodze do Kostrzyna pozostałość fortu z 1881 r. (wchodził w skład twierdzy Kostrzyn).

Opis trasy:
Wędrówkę żółtym szlakiem zaczynamy w miejscowości Dargomyśl. Wjazd do miejscowości od strony Chwarszczan (rejon młyna wodnego), kierujemy się drogą lokalną o nawierzchni asfaltowej do miejscowości Cychry. Trasa prowadzi wśród lasów. Wjazd do Cychr, przejazd przez skrzyżowanie drogi nr 118 łączącej Dębno z Kostrzynem, kierujemy się prosto do centrum wsi. Przejazd przez całą miejscowość, dojazd do przejazdu kolejowego, kończymy wizytę w Cychrach i podążamy zgodnie z oznaczeniami w kierunku miejscowości Bogusław. Przejeżdżamy przez cały Bogusław kierując się na łuku drogi w prawo( w lewo dojazd do leśnictwa). Przy wyjeździe z Bogusławia kierujemy się na Kamień Wielki- miejscowość należącą do Gminy Witnica Gorzowska (woj. Lubuskie), przejazd przez centrum wsi (rejon kościoła). Wyjeżdżając z Kamienia Wielkiego pokonujemy 4 km odcinek trasy wracając ponownie na tereny Gminy Dębno prosto do Krześnicy zgodnie z oznakowaniem trasy. Z Krześnicy kierujemy się do Sarbinowa miejscowości oddalonej o ok. 2 km. W Sarbinowie wyjedziemy w centrum wsi na skrzyżowaniu z drogą nr 129 znajduje się początek lub koniec szlaku.
Dla zainteresowanych wizytą na terenach bitwy pod Sarbinowem polecamy przejazd przez skrzyżowanie na wprost kierując się w stronę Chwarszczan, w odległości ok.2 km znajdują się tereny bitwy pod Srbionowem. Pole bitwy oznaczone jest tablicą informacyjną. Pasjonaci bitwy do tej pory znajdują na polach uprawnych pozostałości po bitwie.

4. „Szlak Północny – Łącznikowy”
 Kolor szlaku – czarny, liniowy
Trasa szlaku: Różańsko, Dyszno, Krężelin, Warnice.
Długość: 12 km.
Nawierzchnia szlaku: asfalt, bruk, droga gruntowa.
0,00km     Różańsko – duża wieś (pierwsza informacja z 1337r.) owalnica, kościół barokowy zbudowany w XVIII w. (kamień polny, cegła), wieża o konstrukcji ryglowej (odbudowana w 1735 r.), ciekawy i cenny wystrój wnętrza. Młyn szachulcowy z XIX w.
4,90          Dyszno (centrum), styk ze „Szlakiem Humboldta”.
8,50          Kreżelin – wieś.
11,50        Warnice– wieś. Połączenie ze: „Szlakiem Humboldta”.

Opis trasy:

Wędrówkę zaczynamy w miejscowości Różańsko, wsi położonej około 15 km na północ od Dębna i około 12 km na południe od Myśliborza. W centrum wsi na skrzyżowaniu zaczyna się lub kończy nić czarnego szlaku. Z punktu udajemy się w kierunku nadleśnictwa Różańsko, przejazd przez centrum wsi drogą asfaltową. Na wysokości osiedla nadleśnictwo Różańsko na rozwidleniu dróg jedziemy na wprost w kierunku Dyszna. Tu szlak styka się ze „Szlakiem Humboldta” Droga asfaltowa ok.1,5 km prowadzi przez las. Dojeżdżamy do miejscowości Dyszno małej wioski położonej wśród lasów, w północnej części gminy Dębno. Przejazd przez centrum wsi, jazda prosto. Z Dyszna wyjazd w kierunku Krężelina, skręt w prawo drogą asfaltową. Przy wyjeździe z Dyszna na skrzyżowaniu znajduje się oznakowanie na drzewie wskazujące nam kierunek jazdy. Krężelin wieś leżąca w północnej części Gminy Dębno w lekkim ukierunkowaniu w stronę zachodnią. Na rozwidleniu skręcić w lewo drogą asfaltową jazda prosto w kierunku Warnic. Droga lokalna wśród lasów na skrzyżowaniu jazda prosto dojazd do zakrętu, skręt w prawo, pokonujemy odcinek ok. 1 km dojeżdżając do Warnic, na południe wsi Warnice popływać można w czystych wodach jeziora Promień. Jezioro usytuowane na wysokości 56.1 m n.p.m., powierzchnia 33.7 ha, głębokość maksymalna 4.4 m, Tu kończy lub zaczyna się północny czarny szlak. Z Warnic kierujemy się do wsi Smolnica następnie do Dębna trasa to ok. 16 km.

 

5. „Szlak Południowy – Łącznikowy”
Kolor szlaku – czarny, liniowy
Trasa szlaku: Dargomyśl, Oborzany, Smolnica, Grzymiradz
Długość: 14,20 km
Nawierzchnia szlaku: asfalt, bruk, drogi gruntowe.
0,00 km Dargomyśl– początek szlaku, styk ze szlakiem czerwonym.
3,40      Oborzany – duża wieś nad rzeką Sienicą, wymieniona już w 1243r. Dawna
posiadłość templariuszy potem joannitów. Gotycki kościół granitowy z XIV w. (przebudowany w XVIIIw., wieża ryglowa z 1712 r.).
10,00     Smolnica  - dawna  osada  słowiańska (X w.).   Pałac zbudowany w 1766 r. (odbudowany
w 1881 r. po pożarze) i park pałacowy z cennym starodrzewem. Kościół z XIII w.
(przebudowany w XIX w., odbudowany w 1984r.).
14,20     Grzymiradz - wieś wymieniona jako posiadłość rycerska w 1337 r. Kościół XIV w. (przebudowywany). Zespół parkowo – pałacowy z XIX w.
Połączenie ze „Szlakiem Humboldta”.

Opis trasy:
Wędrówkę rozpoczynamy w miejscowości Dargomyśl, przy wjeździe do Dargomyśla od strony Dębna droga nr 127 skręcamy w prawo w drogę gruntową. W tym miejscu rozpoczyna się szlak. Pokonujemy ok. 50 metrów następnie na rozwidleniu kierujemy się na wprost. Pokonujemy docinek 2 km. Droga gruntowa przechodzi w bruk na skrzyżowaniu dróg polnych jazda na wprost. Droga prowadzi do miejscowości Oborzany. Kierujemy się prosto do centrum wsi, droga brukowa zamienia się w asfaltową dojeżdżamy do centrum wsi przy sklepie. Z centrum skręcamy w lewo, przy wyjeździe z Oborzan skręcamy w prawo. Następuje zmiana nawierzchni szlaku z asfaltu na bruk. Kończy się wieś skręcamy w lewo, podróżujemy drogą polną ok. 3 km następnie skręcamy w prawo, następuje zmiana nawierzchni drogi z gruntowej w asfalt. Wjeżdżamy do Smolnicy w drogę nr 126 Dębno- Mieszkowice. Kierujemy się na wprost do centrum wsi, na przystanku autobusowym skręcamy w prawo do Grzymiradza.

 

GMINA BOLESZKOWICE

 

1.Szlak rowerowy Przyrodniczo – Historyczny   „ Z Biegiem Myśli”

Miejscowości: Chwarszczany, Gudzisz, Reczyce, Namyślin, Chlewice, Kaleńsko

Kolor szlaku : Niebieski

Całkowita długość szlaku:  112,9 km

Czas przejazdu szlaku na terenie gminy: ok. 2 godz.

Warto zobaczyć:

Park przypałacowy, Stare Miasto w Lipianach,
Kościół neoromański w Kruszwinie,

Kolegiata w Myśliborzu,

Kaplica Templariuszy w Chwarszczanach,

Kościół neogotycki w Namyślinie

 

2.Szlak rowerowy „ Zielona Odra”

Miejscowości: Namyślin, Kaleńsko

Kolor szlaku : Zielony

Czas przejazdu szlaku: ok. 1,5 godz.

Całkowita długość szlaku:

Warto zobaczyć:

Szczecin - szlak rozpoczyna się w pobliżu Zamku Książąt Pomorskich,Park Krajobrazowy Donej Odry - rozlewiska, kanały, jeziora. Zwiedzanie parku to gratka dla miłóśników przyrody,Krzywy Las w pobliżu Pniewa -powyginany las sosnowy,Zatoń dolny - malowniczy park podworski, zwany Doliną Miłości,Góra Czcibora -wzniesienie z pomnikiem upamięjatniającym bitwę Mieszka I z wojskami Hordona. W Namyślinie zobaczymy piękny neogotycki kościół z XVI wieku, jak również wspaniale zachowaną do dziś pracującą, poniemiecką elektrownie wodną.    

 

OZNACZONA TRASY TURSTYCZNE I SZLAKI TEMATYCZNE INNE NIŻ ROWEROWE

Ogólna liczba szlaków: 36

 

SZLAKI  NA TERENIE  GMINY  MYŚLIBÓRZ:

 

1)  "Szlak Dialogu" - Miejski Szlak Turystyczny:


Miejski Szlak Turystyczny oraz opracowany przewodnik powstał w wyniku realizacji przedsięwzięcia pn. "Szlak Dialogu - Promocja i Oznakowanie Historyczno - Turystycznego Szlaku Miejskiego w Myśliborzu" zrealizowanego w terminie 15.02.2006 - 29.12.2006 i współfinansowanego w 25% ze środków własnych Gminy Myślibórz oraz w 75% ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach inicjatywy wspólnotowej INTERREG III A Polsko - Niemieckiego pogranicza na obszarze krajów związkowych Meklemburgia/ Pomorze Przednie/ Brandenburgia - Rzeczpospolita Polska (Województwo Zachodniopomorskie).

1. Ratusz,
    1772 r., Rynek im. Jana Pawła II
2. Kolegiata,
    2 połowa XIII w., mury z XV w., sklepienia z XVII w., Rynek im. Jana Pawła II
3. Klasztor Dominikanów,
    2 połowa XIII w., portal ok. 1300 r., wieża z XVIII w., ul. Armii Polskiej, ul. Klasztorna
4. Kaplica Św. Gertrudy,
    2 połowa XV w., Skwer Dariusa i Girenasa, ul. Lipowa
5. Brama Nowogródzka,
    1 połowa XIV w., ul. Lipowa
6. Baszta Prochowa,
    XIV/XV w., ul. Wałowa
7. Mury Obronne,
    2 połowa XIII w., ul. Wałowa
8. Brama Pyrzycka,
    1 połowa XIV w., ul. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, ul. Celna
9. Baszta Łupinowa,
    XIV w., ul. Wałowa, ul. 11 Listopada
10. Kapliczka Jerozolimska,
      1514 r., ul. Piłsuskiego
11. Kościół Św. Krzyża,
     1905-1907 r., Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, ul. Bohaterów Warszawy
12. Kaplica Św. Ducha,
      połowa XIV w., ul. Bohaterów Warszawy
      Długość szlaku: 4700 m.

 

Trasy dodatkowe:
A. Brama Pyrzycka - ul. Daszyńskiego - Cmentarz Wojenny,
     długość trasy: 1200 m
B. ul. Daszyńskiego - Grodzisko,
    długość trasy: 1800 m
C. Brama Pyrzycka - Cmentarz Komunalny - Pomnik "Dona Nobis Pacem",
    długość trasy: 900 m.

 

 

 2)  "Szlakiem Zabytków Myśliborza" - SPACER PO MIEŚCIE:

1.Szlak zaczynamy na Dworcu PKS
2. Ulicą J. Piłsudskiego dochodzimy do Kapliczki Jerozolimskiej
3. Wracamy ul. Cienistą, przechodzimy do Parku Armii Krajowej, przechodzimy przez rzekę    

    Myślę
4. Po opuszczeniu parku ulicą Marcinkowskiego kierujemy się w stronę przystani żeglarskiej
5. Skręcamy w prawo, na ul. 11 Listopada (tu Ośrodek Sportu i Rekreacji: plaża, boiska, korty  

    tenisowe)
6. Po niedługim czasie zauważamy mury obronne, idziemy wzdłuż nich ul. Wałową w stronę

    Bramy Pyrzyckiej
7. Ul. kard. S. Wyszyńskiego dochodzimy do Rynku im. Jana Pawła II (tu: Kolegiata, Ratusz,   

    kamienie pamiątkowe)
8. Baszta Prochowa
9. Brama Nowogródzka
10. Klasztor
11. Sanktuarium Miłosierdzia Bożego
12. Dworzec PKS

 

 

3)  Szlak Dariusa i Girenasa (zielony):

1.Myślibórz, Rynek im. Jana Pawła II - znajdziemy tu 2 kamienie pamiątkowe poświęcone  

    odpowiednio: 50 rocznicy polskiego Myśliborza i pontyfikatowi Jana Pawła II. Przy Rynku

    znajduje się Kolegiata św. Jana Chrzcicielai Ratusz.
2. Baszta Prochowa- dochodzimy tu ulicą Władysława Andersa (0,4 km).
3. ul. Wałową idziemy do Bramy Nowogródzkiej(0,5 km).
4. Stąd niedaleko do Skweru Dariusa i Girenasa oraz usytuowanej tam Kaplicy Św. Gertrudy

   (0,6 km).
5. Ulicami: Strzelecką, Pionierów, Klasztorną dochodzimy do Klasztoru Dominikanów(1,3

    km).
6. Ulicą Armii Polskiej dochodzimy z powrotem na ul. Strzelecką, kierujemy się w stronę ul.

    1-go Maja. Tutaj widzimy Kościół p.w. Św. Krzyża i Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

    Niedaleko, po prawej stronie znajduje się Kaplica Św. Ducha- siedziba Muzeum        Pojezierza Myśliborskiego(1,9 km).
7.Idziemy wzdłuż ulicy 1-go Maja, przechodzimy przez most nad rzeką Myślą. Po prawej

    stronie mijamy Park Armii Krajowej i Jezioro Myśliborskie.
8. Dochodzimy do dworca PKS (2,4 km), skręcamy w lewo na ulicę Kamienną. Niedaleko, na

    ul. J. Piłsudskiego (przedłużenie ul. 1-go Maja) znajduje się Kapliczka Jerozolimska.
9. Mijamy ul. Sikorskiego i wychodzimy między zabudowaniami w Wierzbnicy (3,2 km).

    Kierujemy się w stronę drogi nr 23
10. Zaraz za skrzyżowaniem drogi nr 23 z drogą do Nawrocka skręcamy w lewo (3,8 km) na

     drogę gruntową do miejscowości Dalsze. Po prawej stronie mijamy "Lasek Wierzbnicki" z

     boiskiem i strzelnicą oraz pozostałości nekropolii z tablicą pamiątkową.
11. Idąc drogą gruntową znajdziemy się na wzniesieniu (80 m n.p.m.) - stąd roztacza się

      piękna panorama Myśliborza i terenów polodowcowych (4,1 km).
12. Na lewo 200 m - góra "Zaroślak" (88 m n.p.m.) (4,8 km).
13. Dojdziemy do skrzyżowania dróg gruntowych, idziemy cały czas prosto. Po lewej stronie

      mijamy najpierw bagno "Chojna" (6,3 km), następnie jezioro "Dalesz" (7,5 km).
14. Dochodzimy do miejscowości Dalsze. Znajdziemy tu Kościół św. Brata Alberta,

      lapidarium, remizę, park dworski)
15. Po przejściu przez wieś schodzimy w prawo, na drogę gruntową (8,8 km). Ok. 200 m na

      lewo znajduje się jezioro Czarne.
16. Dochodzimy do skrzyżowania dróg gruntowych, idziemy prosto. Na następnym

      skrzyżowaniu z drogą gruntową skręcamy w prawo. W lewo przystanek PKS Pszczelnik.

      Skrajem lasu dochodzimy do zabudowań a następnie do skrzyżowania z drogą gruntową –

      po lewej stronie Muzeum Lotników Litewskich, po prawej Pomnik.
17. Jesteśmy przy Pomniku Lotników Litewskich, na dwunastym kilometrze szlaku.

Dalej szlak zielony przebiega na trasie:
-Jezioro Zielin (13,5 km).
-Jezioro Dolskie (15,5 km).
-PKS Dolsk - szlak czarny (17,5 km).
-Dawna leśniczówka Borne (19,5 km).
-Jezioro Postne (20,5 km).
-Droga wojewódzka nr 130 Barnówko-Gorzów Wlkp (23 km).
-Stawy rybne w dolinie Ścinawicy (26 km).
-Jezioro Dzikie (28,5 km).
-Jezioro Wielkie - szlak czerwony (33,5 km).

 

SZLAKI WIODĄCE PRZEZ MYŚLIBÓRZ:

4) Szlak żółty:

Dębno - Barnówko (PKP) - Ostrowiec - Różańsko - Rościn (wiadukt) - Wierzbnica - Myślibórz (przez miasto) - Dąbrowa - Głazów - Jezioro Chłop.

 

5) "Trasa typowa PTSM" - Wokół miasta:

Choszczno (schronisko PTSM) - Pełczyce - Barlinek (schronisko PTSM) - Karsko - Nowogródek Pomorski - Ławy - Myślibórz (schronisko PTSM) - Wierzbnica - Dalsze - Pszczelnik - Dolsk - Ostrowiec - Barnówko - Dębno (schronisko PTSM).

 

6) "Droga 1000 Jezior" - północna (trasa dla zmotoryzowanych):

Krajnik Dolny (przejście graniczne Schwedt) - Chojna - Trzcińsko Zdrój - Rów - Golenice - Myślibórz - Renice - Lipiany - Barlinek - Pełczyce – Choszczno.

 

7) "Droga 1000 Jezior"  - południowa (trasa dla zmotoryzowanych):

Myślibórz - Dalsze - Mystki - Lubiszyn - Wysoka - Gorzów Wlkp.

 

8) "Droga widokowa":

Myślibórz - Golenice - Rów - Trzcińsko Zdrój - Chojna - Cedynia – Siekierki.

 

9)  S - 2 - Trasa zachodnia:

Myślibórz - Renice - Lipiany - Pyrzyce - Goleniów - Parłówko - Wolin - Świnoujście (166 km).

 

10)  S - 6 - Trasa południowa:

Chojna - Myślibórz - Barlinek - Choszczno - Recz - Drawno - Kalisz Pomorski - Mirosławiec - Wałcz (194 km).

 

11) Szlak niebieski "Pojezierza Myśliborskiego":

Lipiany - Osetna - Jezioro Chłop - Derczewo - Sitno - Tetyń – Banie.

 

12) Szlak kajakowy na rzece Myśli nr 220:

Lipiany - Jez. Wądół - Jez. Kościelne - Jez. Będzin - Jez. Łubie - Jez. Myśliborskie - Myślibórz - Jez. Wierzbnickie - Wierzbówek - Zarzecze - Barnówko - Mostno - Dargomyśl - Chwarszczany - Gudzisz - Reczyce - Namyślin - Chlewice - ujście Myśli do Odry (85 km).

 

SZLAKI  NA TERENIE  GMINY  BARLINEK:

 

13)  Wodna Ścieżka Przyrodnicza na Jeziorze Barlineckim

Punkt rozpoczynający trasę – Klub Żeglarski „Sztorm”. Jednostka oferująca sprzęt pływający: rowery wodne, kajaki, łódki, żaglówki oraz rejsy żaglami z obsługą. (1.)

Po wypłynięciu z przystani klubu podziwiając pływające łąki grążeli żółtych, szczególnie efektownych w okresie ich kwitnienia od czerwca do września, kierujemy się w stronę cypla po lewej stronie. (2.) Wypływamy w głąb jeziora i zaczynamy rejs oglądając uroki akwenu i jego urozmaiconych brzegów.

Pierwszym atrakcyjnym punktem na trasie jest zabytkowe kąpielisko z 1927 r., które w pełnej okazałości można obejrzeć tylko z tafli jeziora. (3.) Za kąpieliskiem możemy podziwiać odbijające się w toni wodnej konary drzew, a przy brzegu roślinność szuwarową – trzciny będące schronieniem dla ptactwa wodnego i ryb. Płynąc dalej zbliżamy się do miejsca ujścia strumienia zasilającego w wodę J. Barlineckie. (4.) Jego źródła znajdują się w okolicach wsi Krzynka.

            Płynąc dalej widzimy jak brzeg stopniowo wznosi się tworząc malownicze pagórki. U podnóża stromego wzniesienia wybija źródło, przy którym przygotowane jest miejsce odpoczynku dla turystów wędrujących pieszą trasą wokół jeziora. (5.) Podziwiając uroki jeziora i okolicy docieramy do ośrodka wypoczynkowego położonego na półwyspie jeziora – gdzie można odpocząć i skorzystać z jego oferty gastronomiczno-rekreacyjnej. (6.)

 Po odpoczynku proponujemy opłynąć półwysep by na samym cyplu rozkoszować się pięknym widokiem na wyspy i przeciwległy brzeg wysokich skarp porośniętych roślinnością zielną - łąkową. W tym miejscu zaczynamy wodną wędrówkę po dziewiczych  terenach jeziora z dala od miejskiego zgiełku. W przybrzeżnej strefie towarzyszyć nam będą skupiska roślinności wodnej, ze szczególnie efektownymi grzybieniami białymi i grążelami żółtymi pokrywającymi powierzchnię wody swymi pływającymi liśćmi. (7.)

 Trzymając się dalej linii brzegowej wpływamy w jedną z zatok jeziora. Mijając konary drzew zanurzone w wodzie możemy podziwiać malownicze skarpy porośnięte dostojnymi bukami. Szczególnie piękne jesienią, gdy buki oraz inne rosnące tu drzewa tworzą barwną kompozycję natury odbijającą się w tafli jeziora. (8.) Płyniemy w kierunku zatoki będącej najbardziej na południe wysuniętą częścią Jeziora Barlineckiego. Zatoka otoczona jest zbiorowiskami leśnymi: olsem i łęgiem charakteryzującym się występowaniem roślin bagiennych tworzących niedostępne uroczyska. (9.) Nad koronami olch, wierzb i jesionów widać strzeliste buki pokrywające w dużej mierze występujące tu liczne wzniesienia. Ta część trasy pozwala nam obejrzeć niewidoczne z innych miejsc krajobrazy jeziora i jego brzegów.

W głębi zatoki znajduje się miejsce do którego wpływa strumień zwany lodowatym, ze względu na bardzo zimną wodę. Jest to naturalny dopływ akwenu. Strumień tworzy dolinę, w której położony jest interesujący obiekt przyrodniczy Źródło „Boży Dar”, będące pomnikiem przyrody nieożywionej. Miejsce dostępne jest z trasy pieszej. (10.) 

            Wypływając z tajemniczej wąskiej zatoki zmieniamy kierunek rejsu. Przed nami pojawia się „rozszerzający” się widok na jezioro i wyspy. Zmianie ulega także krajobraz. W dali  możemy obserwować porośnięte gęstym drzewostanem skarpy, a w pobliżu po lewej stronie występują wysokie i dość strome stoki wzniesień z roślinnością łąkową. Płyniemy mijając je i dopływamy do miejsca zwyczajowo zwanego „spalonką”. Proponujemy w tym miejscu przybić do brzegu i udać się na szczyt skarpy. Rozpościera się z niego widok na opuszczoną przez nas zatokę, oraz część jeziora z wyspami. (11.) Na skarpie znajduje się pensjonat.

            Po odpoczynku odpływamy ze „spalonki” i kierujemy się na wyspę o wiele mówiącej nazwie Nadzieja. Obszar między stałym lądem, a wyspą jest dość płytki i wąski. Gęsto porasta go roślinność wynurzona z wody, tworząc jakby pomost – to szuwary. (12.) Jest to tarlisko ryb i jak kilka innych fragmentów jeziora z roślinnością znajduje się tu strefa ochronna dla ryb. Nie można tu wpływać by nie niepokoić ryb, a także ptactwa. Opływamy wyspę, mijając ją po lewej stronie, a po prawej widzimy największą z wysp mającą powierzchnię 2,11 ha. To wyspa Łabędzia, a przed nami kolejna wyspa – Sowia. Dalsza trasa wiedzie między wspomnianą wyspą Sowią (po prawej), a tzw. dziką plażą znajdującą się na brzegu (po lewej). Płynąc dalej, widzimy lekko z prawej strony, tym razem najmniejszą z wysp – wyspę Zieloną, która ma zaledwie 0,14 ha powierzchni. (13.) Wyspy objęte są ochroną, są użytkami ekologicznymi dlatego możemy podziwiać je  tylko z tafli jeziora.

Płynąc, zbliżamy się do miasta. Na brzegu, ponad stromym zboczem porośniętym robinią akacjową, która w maju pokrywa się białym pachnącym kwieciem, góruje czerwona bryła Szkoły Podstawowej nr 1 im. T. Kościuszki i szkolna hala sportowa, a tuż za nimi malownicze pensjonaty.

 Wpływamy już w strefę miejską jeziora. Nad jego brzegiem poprowadzona jest promenada spacerowa z drewnianym pomostem widokowym, wchodzącym w toń jeziora. Nawiązuje on swoim wyglądem do położonego na przeciwległym brzegu zabytkowego kąpieliska. (14.) Tu znajduje się kilka interesujących obiektów, a niewątpliwie do nich należy platforma napowietrzająca z zainstalowaną fontanną. Jest ona elementem wodnej ścieżki. (15.) Wpływa korzystnie na wody jeziora poprzez ich natlenianie. W godzinach wieczornych platforma jest podświetlona co wzmaga jej efekt dekoracyjny. 

 Płynąc dalej mijamy rybakówkę – siedzibę Polskiego Związku Wędkarskiego – Koło nr 1 i park w delcie Młynówki. (16.) Młynówka to naturalny ciek wodny odprowadzający wody z Jeziora Barlineckiego. Dwie odnogi Młynówki tworzą charakterystyczny teren, jakby „piątą wyspę”. Łączą się po ok.100 m dalej i płyną przez miasto, by za jego granicami połączyć się z wodami Rzeki Płoni. Młynówka ma ponad 3 km długości. Źródła Płoni znajdują się także w okolicach Barlinka.

 

 

SZLAKI PIESZE:

 

14)SZLAK NIEBIESKI Przez Puszczę Barlinecką

Szlak pieszy: Barlinek (Jez. Barlineckie) – Okunie (Jez. Okunie) – Okno – Moczydło (dł. 25 km)

Część szlaku prowadzącego z Barlinka do Lubniewic

Na trasę wyruszamy z Rynku (0,0 km), początkowo ze znakami szlaku zielonego (dookoła Jeziora Barlineckiego). Po dojściu do rozgałęzienia szlaków (2,8 km), skręcamy w lewo pod górę, idąc jarem na wzniesienie. Po 300 m wędrówki skręcamy w prawo i dochodzimy do przecinki (3,3 km), w którą skręcamy w lewo. Przecinamy brukowaną drogę Barlinek-Karsko (4,3 km) i wchodzimy w drogę leśną prowadzącą do osady Okunie. Schodzimy z niej zaraz w lewo skos (4,5 km), kontynuując wędrówkę wspomnianą wyżej przecinką leśną. Po dojściu do drogi prowadzącej wzdłuż północnego brzegu jez. Okunie (6,9 km) skręcamy w lewo i schodząc w dół wychodzimy wkrótce na drogę Barlinek-Moczydło przy zabudowaniach osady Okno (7.2 km). Drogą tą idziemy w prawo, mijamy rozwidlenie dróg  (7,8 km). Idziemy terenem pagórkowatym.  Wkrótce schodzimy z bruku w lewo, w dukt leśny do poprzecznego duktu, skręcamy w prawo (8,4 km), a na kolejnym skrzyżowaniu w lewo (9.1 km). Po dalszych 400 m przecinamy następne skrzyżowanie duktów. Dochodząc do kolejnego skrzyżowania skręcamy w lewo, idziemy w dół, przecinamy dolinę Santocznej (10,2 km) i po dojściu do poprzecznej drogi skręcamy w prawo, przechodząc wkrótce obok osady Dąbrowa (10,9 km). Szeroką leśną drogą dochodzimy do skrzyżowania (12,1 km) i skręcamy w prawo, idąc do zabudowań Moczydła drogą opadającą w dół. Na skrzyżowaniu dróg na północnym skraju wsi (12,5 km) skręcamy w lewo skos, przecinając Santocznę i szeroką drogą idziemy w kierunku południowo-zachodnim. W miejscu gdzie szlak niebieski skręca w lewo (13,3 km) idziemy nadal prosto, dochodząc wkrótce do drogi lokalnej Barlinek-Gorzów, gdzie szlak się kończy (13,6 km). Stąd jest ok. l km do rezerwatu „Markowe Błota” – powrót do Barlinka tą samą drogą.

 

15)  SZLAK NIEBIESKI Do Skalistego Jaru Libberta

Szlak pieszy: Barlinek – Żydowo – Niepłocko – Równo (rezerwat „Skalisty Jar Libberta”) (dł. 22,0 km)

Szczególnie atrakcyjny szlak, prowadzący przez malownicze tereny doliny Płoni. Szlak rozpoczyna się przy przystanku PKS i biegnie ul. św. Bonifacego. Idąc tą ulicą mijamy po prawej stronie stawy rybne, i dalej po lewej stronie „Młyn Papiernia”. Dochodzimy do wsi Żydowo (4 km). We wsi znajduje się park z okazałymi drzewami. Dalej brukowaną drogę dochodzimy do wsi Niepołcko (7 km). Jest to stara wieś położona u stóp „Lisiej Góry”. We wsi park i ruiny pałacu. Z Niepołcka kontynuujemy marsz brukowaną drogą prowadzącą do Laskówka, mijając po prawej stronie stawy rybne, a następnie, po lewej, stronie ujęcie wody dla mieszkańców Niepołcka. Ujęcie to powstało przez zabudowanie naturalnego źródła. Po przejściu około 600 m skręcamy w lewo (9,1 km) idąc pod górkę dróżką gęsto obsadzoną krzewami w „tunelu drzew”. Po wyjściu na równinę i skraj lasu (10,0 km) idziemy dalej drogą polną w kierunku zabudowań Równa, przy skrzyżowaniu dróg polnych (10,9 km). Stąd w prawo przez łąki prowadzi dróżka do głębokiego jaru, oddalonego od szlaku o 300 m. Jest to rezerwat „Skalisty Jar Libberta”. Przechodząc przez wąwóz widzimy okazałe drzewa świerka pospolitego i buka zwyczajnego, ciekawe rośliny zielne, a także skałki zlepieniowe, pomniki przyrody nieożywionej. Po wyjściu z rezerwatu – dochodzimy do wsi Równo (1,4 km). We wsi dwór, ruiny kościoła i park. Powrót tą samą drogą lub przez wsie Rówienko, Lutówko, Osinę. Dochodzimy do Barlinka od strony ul. Szosowej.

 

16)  SZLAK CZERWONY-Przez  Puszczę Barlinecką, Barlinek, Krzynka, Płonno, Barlinek.; 10 km.

Szlak pieszy, okrężny: Barlinek – Krzynka – Płonno – Barlinek (dł. 10,0 km)

Szlak rozpoczyna się na Rynku (0,0 km). ul. Wodną schodzimy w dół nad brzeg jeziora, skręcamy w lewo, wzdłuż murów obronnych, dalej skręcamy w prawo do parku w delcie Młynówki i prosto – wychodzimy w ul. Strzelecką. Idąc wzdłuż brzegu jeziora skręcamy w ul. Sportową, mijamy przystań żeglarską, stadion i na końcu ulicy (1,6 km) skręcamy w lewo na brukowaną drogę do Krzynki. Tam można obejrzeć imponujące buki – obwód jednego z nich wynosi 4 m, a dwa inne rosną bliźniaczo złączone (5 km). Ze wsi Krzynka szlak prowadzi bitą drogą do wsi Płonno (7 km), w której znajduje się interesujący kościół z XIX w. i rosnąca obok niego stara lipa. Ze skrzyżowania dróg we wsi Płonno szlak skręca w lewo i piaszczystą drogą oraz leśną ścieżką prowadzi w kierunku Barlinka. Mijamy tam po prawej stronie stawy rybne na rzece Płoni, dochodzimy dalej do drogi Strzelce Kraj.-Barlinek. Skręcamy w prawo i ul. Strzelecką wchodzimy do Barlinka. Wzdłuż brzegu jeziora, przez park w delcie Młynówki dochodzimy do ul. Jeziornej, skręcamy w prawo, w ul. Wodną i wracamy do Rynku, gdzie szlak się kończy (10 km).

17)SZLAK  ŻÓŁTY- Do źródeł Płoni; 6km

Szlak pieszy, okrężny.

Szlak okrężny, prowadzący częściowo malowniczą doliną Płoni do jej źródeł, położonych w lasach Puszczy Barlineckiej. Z Rynku (0,0 km) idziemy ul. Niepodległości w kierunku dworca PKS. Po przecięciu Młynówki, na skrzyżowaniu ulic – Rondo – koło restauracji Cancun skręcamy w lewo skos i ul. 1 Maja dochodzimy do pl. Emanuela Laskera (0,7 km). Tutaj ul. Pełczycką wychodzimy z Barlinka. Mijamy położone w dole z lewej strony J. Chmielowe oraz okazałą lipę europejską, rosnącą dokładnie w miejscu, w którym przebiega 53 równoleżnik szer. geograf. północnej. Dalej skręcamy z szosy w prawo (2,0 km) na brukowaną drogę, prowadzącą, wzdłuż stawów rybnych do Młyna Leśnego (3,0 km). Skręcamy w prawo i po dojściu do szerokiej drogi leśnej Płonno -Barlinek skręcamy w lewo (3,3 km). Po 400 m marszu tą drogą schodzimy z niej w prawo skos, idąc teraz ścieżką, biegnącą skrajem łąk i zarośli. Przecinamy strumień i wspinamy się lekko pod górkę. Następnie skręcamy w prawo, idziemy wokół stawów rybnych. Dalej wędrujemy wzdłuż strumienia. Przechodzimy przez drewniany mostek położony nad nim. Po lewej stronie znajdują się źródła Płoni. Wspinamy się pod górę dochodząc zaraz do skrzyżowania 5 ścieżek leśnych (4,7 km). Idziemy prosto, lekko w dół i wychodzimy na szosę Strzelce Kraj. - Barlinek (5,1 km). Przed nami widoczne jest jez. Uklejno. Idąc w prawo wchodzimy do Barlinka ul. Strzelecką. Aleją parkową wzdłuż jeziora idziemy w lewo (5,9 km), przechodzimy 2 mostki na kanale Młynówki, skręcamy w lewo w ul. Jeziorną, a następnie w prawo ul. Wodną wracamy do Rynku (6,5 km).

 

18) Szlak Dębów- Przez Puszczę Barlinecką;  11km

Szlak dębówprzebiega przez północną, najżyźniejszą część Puszczy Barlineckięj. Droga, zwana „wężową”, wije się wśród drzewostanów dębowych i bukowych. Trasa rozpoczyna się na obrzeżu wsi Krzynka powstałej na przełomie XVIII i XIX w. Ta część wsi stanowiła kiedyś osobną jednostkę osadniczą o nazwie Poddębie. Początek szlaku wyznacza kamień usadowiony nieopodal drogi. Rozpoczynamy wędrówkę brukową drogą zmierzającą do Karska. Stare, ponad stuletnie drogi brukowe powstały z kontrybucji wojennych z wojny francusko-pruskiej. Przez wieki wędrowali tędy ludzie, wożono drewno, tędy też w styczniu 1945 r. przemieszczały się oddziały pancerne Armii Czerwonej. Obszar, przez który wędrujemy, to królestwo dębów i buków. To tu od wieków rosną dęby bezszypułkowe, które są drzewami rodzimego pochodzenia. Informuje nas o tym kolejna tablica. Drugim licznie występującym gatunkiem drzewiastym jest buk. O sposobach gospodarowania w buczynach informuje nas kolejna tablica. Wędrując dalej drogą dochodzimy do tajemniczego miejsca zwanego Dziką Łąką – obecnie jest to użytek ekologiczny. Można tu czasami spotkać tajemniczego „Dzikiego Myśliwego”. W tym miejscu umieszczona tablica prezentuje zwierzęta związane z chrustem. Następnie przechodzimy obok drzewostanu dębu szypułkowego. Ciekawostką jest, że rozwija się o 3 tygodnie później od pozostałych dębów. Idąc dalej dowiemy się jaką rolę spełnia i co się dzieje z „martwym drzewem”. Wkrótce dochodzimy do mieszanego drzewostanu bukowo-sosnowego. Na starych sosnach widzimy stare spały żywiczarskie, z których kiedyś pozyskiwano żywicę. Po chwili dochodzimy do dwóch kamieni. Jeden to drogowskaz, drugi kamień informuje nas o dalszym kierunku marszu. Idąc prosto mijamy drogę do Okuń i po 850 m (od drogowskazu) dochodzimy ponownie do Dzikiej Łąki i wchodzimy w obszar młodników (po prawej stronie). To tu w 1993 i 1994 roku najbardziej ucierpiały i zamarły drzewostany bukowe. Wśród tych młodych choinek widzimy stare, urocze sosny. Idąc i uważnie rozglądając się możemy zauważyć stary kamienny drogowskaz, stojący na rozdrożu nieuczęszczanych leśnych dróg. Jedna z nich prowadzi do Nadleśnictwa „Neuhaus”, budynku, który figuruje na mapie z 1776 r. Wkrótce dochodzimy do starego drzewostanu sosnowego zwanego Matecznikiem Światowida. Po chwili dochodzimy do bruku (Krzynka - Moczydło) i kierujemy się w stronę Krzynki. Idziemy poprzez drzewostany dębowe, wśród których rośnie gospodarczy drzewostan nasienny modrzewia europejskiego. I znowu dochodzimy do Poddębia, gdzie rozpoczynaliśmy naszą wędrówkę. Stąd brukiem możemy dojść do Barlinka. Idąc cicho i uważnie szlakiem może uda się nam zobaczyć leśnych mieszkańców Puszczy. Niektórych z nich pokazuje nam jedna z tablic: władcę puszczy – puchacza (herb Nadleśnictwa Barlinek) lub bielika albo dostojnego dzięcioła czarnego. Królem puszczy jest dąb, tak licznie występujący wzdłuż szlaku. To tu można zobaczyć odnowienia naturalne dębowe jak i stare, trzystuletnie dęby. Obecne susze i opadające wody gruntowe powodują, że sytuacja zdrowotna dębów się pogarsza.

 

19)  Szlak Błękitna Trasa Legend- w Barlinku;7 km

Tym, którzy wierzą w magię miejsc, proponujemy wyprawy w rejony legendarne, baśniowe i tajemnicze, gdzie w świetle dnia zauroczy Was ich piękno, a nocą... nawet gwiazdy nie zawsze okazują się gwiazdami. Poznajcie tajemnice jezior, wysp, źródeł i Doliny Płoni, młynów, uroczysk, wzgórz i samego miasta.

Jeziora, to nie takie zwykłe jeziora. Kryją w sobie tajemnice zatopionych osad, zamków, klasztorów, nazw wysp a także historie rusałek, wodnic, topielic, i innych demonów wodnych.

Wierzcie nam, w którąkolwiek stronę się udacie, zarówno miasto, okolice jak i puszcza, pełne są niezwykłych, tajemniczych, magicznych miejsc i dziwów, bo duchy i demony zrodziły się z historii i przyrody, a wydumali je nasi przodkowie, którym można pozazdrościć wyobraźni. A może tak było naprawdę?

 

I  Trasa legend błękitna

Trasa wytyczona w oparciu o legendy autorstwa Romany Kaszczyc.

Tradycyjnie, jak wiele szlaków turystycznych, wyruszamy na trasę z Rynku, rozpoczynając przy fontannie – wzniesionej w 1912 r. w miejscu dawnego ratusza – fontannę wieńczy rzeźba dłuta Ackermana przedstawiająca dziewczynkę atakowaną przez gąsiora(Gęsiarka i kat).

Dalej przechodzimy ul. Wylotową nad Jezioro Barlineckie, skąd rozpościera się piękna panorama jeziora, otoczonego przez malownicze wzniesienia (Barlinecka Niezapominajkowa Legenda). Mijamy pomnik-kotwicę z napisem „W trzydziestą rocznicę MS Barlinek 1973 - 2003 Mieszkańcy” i rzeźby – „Ptaki Jeziorki” – efekt prac młodzieży z Liceum Sztuk Plastycznych ze Szczecina z 2004 r. Na terenie zieleńca przy promenadzie możemy obejrzeć lipy drobnolistne, okazałą morwę białą i inne krzewy ozdobne. Dużą atrakcją tego miejsca są licznie przebywające przy brzegu jeziora ptaki ( kaczka krzyżówka, kaczka czernica, łyski, kormorany, perkoz dwudziuby) z dostojnymi łabędziami obecnymi tu przez cały rok. Szczególnie magiczne krajobrazy można zobaczyć o wschodzie i zachodzie słońca. Kto wie, może uda Ci się spotkać Boginkę Maję, która często przybiera postać pięknego niebieskiego łabędzia?!

Następnie idziemy wzdłuż pozostałości murów obronnych części fortyfikacji miejskich, które pierwotnie okalały miasto. Wzniesiono je w I poł. XIV w., a łączna ich długość wynosiła 1700m. Skręcamy w prawo, przechodzimy przez mostek nad odnogą Młynówki i znajdujemy się w parku, w Delcie Młynówki. Warto zauważyć rosnące tu m. in. malownicze wierzby płaczące, brzozy brodawkowate w odmianie Younga [czyt. Junga], czy modrzewie europejskie.

Doszliśmy do miejsca gdzie ustawiona jest pierwsza tablica trasy legend.

Pierwsza tablica błękitnej  trasy legend.

Prezentuje legendyTopielica z Jeziora Barlineckiego oraz Jezioro Barlineckie

Przechodzimy aleją parkową przez drugi z mostków i dochodzimy do ulicy Strzeleckiej, po prawej stronie możemy podziwiać krajobraz Jeziora Barlineckiego, który o każdej porze dnia wygląda inaczej. Wyjątkowo tajemniczo prezentuje się o poranku, kiedy jego brzegi i wyspy wyłaniają się z mgieł, a wstające slońce rzuca połyskujące refleksy światła na błękit wody.

Idąc promenadą spacerową wzdłuż jeziora skręcamy w ulicę Sportową i po lewej stronie mijamy legendarne „wzgórze wisielców”. Następnie po prawej

mijamy przystań żeglarską „Sztorm” i stadion sportowy im. Bronisława Bagińskiego. Idziemy prosto w cieniu alei rzucanym przez kasztanowce białe i lipy drobnolistne. Po prawej mijamy zabytkowy budynek wybudowany w rzadko spotykanym na tych terenach stylu uzdrowiskowej architektury alpejskiej. Jest to zabytkowe kąpielisko z pensjonatem z 1927 r. Warto obejrzeć to unikatowe miejsce i poczuć atmosferę Barlinka – kurortu turystycznego – z okresu międzywojennego. Można tu chwilę odpocząć i obejrzeć uroczy widok – miasto malowniczo położone na brzegu jeziora.

Następnie, za pensjonatem, mijamy park leśny z licznymi, oplatającymi pnie drzew okazami chronionego bluszczu pospolitego tworzącymi bardzo efektowne – szczególnie zimą – zielone kolumny w białym krajobrazie. Idąc prosto tą drogą znowu korzystamy z cienia dorodnych kasztanowców białych i lipy drobnolistnej. Następnie przechodzimy przez most nad kanałem doprowadzającym wody do Jez. Barlineckiego. Za mostem, z lewej strony, ukazuje się błękit Jeziora Uklejowego, przez które przepływa wspomniany kanał.

Dochodzimy do końca drogi asfaltowej (jest to 1,65 km naszej trasy) i skręcamy w lewo brukowaną drogą, mając po lewej stronie aleję z jesionu wyniosłego.

Idziemy brukiem, przy którym rozpościera się bogata w zioła łąka. Rosną tu m. in. nawłocie, bylice, podagrycznik, krwawniki i różne gatunki traw. W oddali pomiędzy pniami olchy czarnej, topoli osiki, brzozy brodawkowatej, różnych gatunków wierzb, a także jabłoni i chronionej kaliny koralowej, widać połyskujące Jezioro Uklejowe. Po prawej stronie zaczynają się wzniesienia pokryte drzewostanem złożonym z buków pospolitych, dębów szypułkowych i sosen pospolitych. Ten typ lasu, czasem z dominacją któregoś z wymienionych gatunków, będzie nam towarzyszył prawie na całej dalszej trasie.

Droga brukowa, którą idziemy, wije się pośród wzgórz, a my skręcamy w lewo na drogę gruntową (jest to 2 km naszej trasy). Tutaj też kończy się aleja jesionowa, a zaraz obok niej rosną trzy lekko pochylone brzozy brodawkowate. Na ich pniach widoczne są mchy i porosty, np. pustułka pęcherzykowata, świadczące o braku zanieczyszczeń powietrza. Opodal widać też rosnącą skupinę składającą się z 7 malowniczych grabów.

Dochodzimy do drewnianego mostku usytuowanego nad strumieniem łączącym Jezioro Uklejowe z widocznym z tego miejsca Jeziorem Stycko, zwanym też Zauklejowym (jest to 2,26 km naszej trasy). Ustawiona jest tu druga tablica trasy legend.

 

Druga tablica błękitnej trasy legend.

Prezentuje legendęJezioro Uklejowe.

            Podmokłe brzegi kanału, jak i jezior, porasta ols. Małe jeziorka szczególnie magicznie wyglądają, gdy słońce przedziera się przez konary drzew, a mgła jak przezroczysty welon przykrywa lustro jeziora i tajemnice jego głębi ….

Dalej przechodzimy przez most i idziemy w lewo wąską leśną drogą. Po przejściu kilku metrów, także po lewej, mijamy piękny buk o pofalowanej srebrzystej korze oraz kilka dębów czerwonych. Za tymi drzewami nasza droga staje się jeszcze bardziej wąska i przecina ols. Po jego przejściu dochodzimy do Jeziora Uklejowego i dalej podążamy jego brzegiem. Rośnie tu piękny okaz trzypniowego dębu, a zaraz obok dwupniowy buk.

Na 2,5 km naszej trasy zostawiamy po prawej stronie drogę wiodącą do drogi asfaltowej i idziemy dalej wzdłuż brzegu jeziora. Widzimy rosnące tu grube topole czarne z silnie spękaną korowiną. Na topoli zawieszona jest budka dla gągołów.

Dochodzimy do skrzyżowania (to 3 km naszej trasy) dróg leśnych - droga staje się szersza; idziemy dalej prosto przy brzegu jeziora i dochodzimy do klonu pospolitego, który rośnie tu jakby w osamotnieniu. Drzewo jest pochylone w kierunku drogi witając ukłonem wędrowców, którzy doszli w te strony.

Skręcamy za klonem w prawo, ponownie w wąską ścieżkę, pozostawiając tajemnicze Jezioro Uklejowe z legendarnym podwodnym pałacem za sobą.

Teraz idziemy drogą wijącą się pośród lasu, w którym dominuje pachnąca żywicą sosna pospolita, ale rosną też buki, klony pospolite, jawory, dęby, robinie akacjowe, młode lipy drobnolistne i krzewy porzeczki alpejskiej, leszczyny, jeżyny oraz paprocie.  Na niewielkim wzniesieniu skręcamy w lewo, następnie lekko w prawo i schodzimy ścieżką w dół. Po lewej, przez pnie drzew, widać zabudowę ul. Łokietka.

Przechodząc obok ujęcia wody pitnej dla Barlinka, dochodzimy do drogi asfaltowej (to droga wylotowa z Barlinka na Strzelce – należy zwrócić uwagę na bezpieczeństwo). Jest to 3,5 km naszej trasy.

Przechodzimy przez asfalt i wchodzimy na drogę brukową, idziemy kilka metrów prosto i skręcamy w leśną drogę, w lewo. Po prawej stronie mijamy otwarty teren. Rosną tam m. in. młode klony jesionolistne. Jesienią i zimą ich pędy pokrywa srebrzysty, metaliczny nalot, szczególnie atrakcyjny o tych porach roku. Za placem mijamy klony pospolite rosnące w prawie równych rzędach. Dalej trasa prowadzi kolo stacji gazowej. Po prawej towarzyszy nam strumień płynący wzdłuż naszej drogi.

Dochodzimy do boiska sportowego, przechodzimy przez nie podziwiając piękny dąb rosnący na skraju lasu – oznaczony tabliczką Pomnik Przyrody. Po dojściu do stawów rybnych, na rozwidleniu, wybieramy drogę wiodącą w lewo pod górę.

Następnie, na kolejnym skrzyżowaniu dróg leśnych, kierujemy kroki na drogę skręcającą lekko w prawo pod górę, która prowadzi przez młody las początkowo liściasty z dębem czerwonym i szypułkowym, robinią akacjową i klonem pospolitym, a następnie iglasty – sosnowy. Dochodzimy do rozwidlenia

dróg, wybieramy tę w lewo, w górę. Po prawej stronie (w dole) pomiędzy pniami drzew widać stawy.

Dalej pod dębem krzyżówka dróg, skręcamy w lewo pod kątem ostrym.

Dochodzimy do kolejnej krzyżówki, idziemy prosto w dół drogą, która wiedzie przez starszy las sosnowy (przechodzimy pod linią energetyczną) dalej po lewej stronie mijając typową dębinę. Przez następne skrzyżowanie dróg leśnych przechodzimy prosto w górę. Idąc, widzimy po prawej stronie, że teren się obniża. Porastają go głównie drzewa gatunków liściastych: dęby, klony, buki. Bardzo atrakcyjna jest ta trasa w okresie jesiennym, kiedy drzewa liściaste na tle zielonych sosen tworzą różnobarwne bukiety, a liście układają pod naszymi stopami kolorowe kobierce.

Po dojściu do asfaltu skręcamy w lewo i idziemy tą drogą, obsadzoną klonem pospolitym, do Jeziora Chmielowego.

Przed kompleksem zabudowań usługowo-przemysłowych, gdzie torowisko odbija w prawo, wchodzimy na gruntową ścieżkę i dochodzimy do Jeziora Chmielowego (jest to 5,5 km naszej trasy).

Nad jeziorem, przy stromym jego brzegu, znajduje się kamień rusałki i okazała lipa europejska. Rośnie ona w miejscu gdzie przebiega równoleżnik 530 szerokości geograficznej północnej.

I tak doszliśmy do ostatniej stacji Błękitnej Trasy Legend

 

 

Trzecia tablica błękitnej trasy legend.

Zaprasza do poznania legendy Tajemnice Jeziora Chmielowego.

Tu, pod gościnną lipą, można podziwiać krajobraz jeziora i rozmyślać o pięknej rudowłosej rusałce i tajemnicach ukrytych w toni jeziora.

Kto wie, co opowiedziałaby nam wiekowa lipa, gdybyśmy mogli zrozumieć szelest jej liści…

Tu kończy się przygoda z Błękitną trasą legend, ale Barlinek i piękna okoliczna przyroda kryje jeszcze wiele tajemniczych historii. Może Ty, wędrując po puszczy, łąkach, uroczych wąwozach, odkryjesz nową magiczną  tajemnicę?!

Powrót do punktu wyjścia na trasę. Wąską ścieżką na skarpie lub wzdłuż ulicy Pełczyckiej, obsadzonej kasztanowcami, idziemy prosto w stronę centrum Barlinka, po prawej w dole widać taflę Jeziora Chmielowego. Mijając budynki mieszkalne dochodzimy do Placu Laskera  i dalej ulicą 1-go Maja, i Niepodległości dochodzimy do Rynku – gdzie rozpoczęliśmy naszą wędrówkę

 

20)SZLAK  ZIELONY- Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna wokół Jeziora Barlineckiego; 10 km

SZLAK ZIELONY (Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna wokół Jeziora Barlineckiego)

Szlak pieszy dostępny dla rowerzystów. Pętla wokół jeziora. (dł. 10 km)

Wyruszamy w trasę pieszo lub rowerem. Proponujemy rozpocząć spacer od platformy widokowej przy ul. Jeziornej. W tym miejscu spoglądamy na jezioro od strony północnej. Dzięki ustawionym tu tablicom informacyjnym możemy uzupełnić swoją wiedzę na temat jeziora oraz jego mieszkańców. Na całej trasie znajdują się cztery przystanki edukacyjne. Dalej idziemy ul. Jeziorną wzdłuż murów obronnych, a dalej w prawo aleją parkową. Po drodze przecinamy dwa mostki na kanale Młynówka, dochodząc do ulicy Strzeleckiej skręcamy w prawo. Idąc wzdłuż jeziora skręcamy w ulicę Sportową, mijamy przystań klubu żeglarskiego „Sztorm”, stadion sportowy i kąpielisko miejskie. Kąpielisko to wybudowano w 1927 r. w bardzo rzadkim stylu na Pomorzu oraz Nowej Marchii – stylu alpejskim. Za polem biwakowym skręcamy w prawo i idąc brzegiem jeziora z lewej strony zostawiamy dawny park. Do dzisiaj, choć trudno czytelny, zachował się układ parkowych alejek. Ta ścieżka przy brzegu jeziora to promenada spacerowa przedwojennego Barlinka. Ten stary park ma dzisiaj mieszany drzewostan. W poszyciu płoży się bluszcz, a jego pędy wspinają się na drzewa – tak powstają charakterystyczne dla Barlinka i okolic bluszczowe kolumny. Dominującą rośliną runa jest niecierpek drobnokwiatowy. Jest to roślina o blado żółtych kwiatach i powszechnie znanych „strzelających” owocach. Ojczyzną niecierpka jest Azja Środkowa. Idąc dalej mijamy mostek nad strumieniem łączącym Jez. Barlineckie z Jez. Uklejno. Mijając mostek, dochodzimy do pierwszego punktu informacyjnego na ul. Polana Lecha. Tutaj zapoznasz się z zawartymi na tablicach informacjami o skrzydlatych mieszkańcach puszczy. Idąc brzegiem jeziora wchodzimy na tereny typowo leśne. Po kilkuset metrach napotykamy drewniane schody prowadzące w dół po skarpie, do źródełka. Jest to źródło stokowe. Powstało w miejscu, w którym powierzchnia stoku przecina tak zwaną warstwę wodonośną. Wypływająca woda odbywa długą drogę pod ziemią filtrując ewentualne zanieczyszczenia z obszaru alimentacyjnego źródła (teren, na który spadł deszcz, by potem wsiąknąć w ziemię). Wyruszamy dalej w trasę –  po drodze mijamy ośrodek wypoczynkowy. Tu również warto się zatrzymać i zapoznać z niektórymi roślinami ozdobnymi. Idąc dalej napotykamy stawy rybne. W przeszłości były to łąki torfowe. Stawy, są to z reguły płytkie zbiorniki wodne służące do hodowli ryb. Rośliny występujące w stawie przystosowały się do specyfiki środowiska. Wiąże się to z jesiennym spuszczaniem wód oraz wiosennym napełnianiem stawu. Ruszamy dalej drogąbiegnącą miedzy stawami a skrajem lasu. Wchodzimy na teren projektowanego rezerwatu przyrody „Buczyny Barlineckie”. Podążając naszą trasą napotkamy po lewej stronie rynnowe zagłębienie terenu, porośnięte pasem łęgu olszowego. Jest to typ lasu związany z siedliskami wilgotnymi i mokrymi. W runie rośnie dużo gatunków roślin typowych dla miejsc żyznych i wilgotnych. Dominuje czyściec błotny, kuklik zwisły, sadziec konopiasty. Przemieszczając się naszą ścieżką zauważymy na jeziorze obracające się urządzenie - jest to Areator. Zadaniem areatora jest napowietrzanie wód w strefie przydennej, aby uniknąć miejsc beztlenowych, stanowiących zagrożenie życia organizmów w jeziorze. Cały czas znajdujemy się w projektowanym rezerwacie „Buczyny Barlineckie”. Napotykamy dwa typy lasów bukowych. Pierwszy to kwaśna buczyna niżowa: buki są najczęściej rozłożyste i stosunkowo niskie. Dno lasu pokryte jest „poduchami” mchów, które określają charakter tej buczyny. Ciekawym zjawiskiem jest tu występowanie oryginalnej rośliny – skrzypu zimowego. Ma on proste, nie rozgałęzione, ciemnozielone, zimotrwałe pędy. Drugim typem jest żyzna buczyna pomorska: buki są najczęściej wysokie i smukłe. Runo jest bogatsze, spotkamy marzankę wonną, borówkę czernicę, zawilce oraz wiele gatunków traw. Na trasie spotkamy tablice informujące nas o charakterystyce lasu bukowego – buczyny oraz o buku. Po drodze napotykamy ponownie bagienne lasy olszowe. Ich runo tworzą gatunki szuwarowe i błotne, najbardziej rzuca się w oczy turzyca błotna. Zbliżamy się do doliny, gdzie woda wypływająca ze zboczy łączy się w mały strumień. To miejsce to „Boży Dar”. Charakterystyczną jego cechą jest rdzawe zabarwienie gruntu, będące wynikiem wytrącania kwasów humusowych przez jony wapnia. „Boży Dar” jest najbardziej znanym wypływem wód podziemnych w okolicy Barlinka. Tutaj ustawione są kolejne tablice informacyjne opowiadające o tym miejscu oraz wybranych zbiorowiskach leśnych, takich jak bór sosnowy, łęgi czy lasy olszowe. Niebawem opuścimy tereny leśne. Przed nami, po lewej, łąka, zbiorowisko półnaturalne, bardzo bogate pod względem flory, jak również fauny – niektóre jej grupy: barwne motyle, pasikoniki, chrząszcze dostrzeże bez żadnych trudności każdy uczestnik spaceru.

Na trasie wędrówki miniemy ostatnią tablicę informującą nas o jeziorze Barlineckim. Z tego miejsca można udać się drogą biegnącą wąwozem i dojść do drogi asfaltowej. Dalej skręcamy w prawo, idąc cały czas prosto ul. Gorzowską, a następnie ul. Niepodległości dojdziemy do rynku. Można również kontynuować trasę w bliskim sąsiedztwie brzegu jeziora, w okolicach zabudowań Moczkowa – dojdziemy również do drogi asfaltowej, skręcamy w prawo i idąc prosto spotykamy się w obu przypadkach na rynku. W ten sposób przebyliśmy dziesięciokilometrową trasę.

 

21)  Szlakiem Szachowego Mistrza Świata Emanuela Laskera

Szlak Miejski Szachowego Mistrza Świata Emanuela Lasera. Interesujące miejsca na szlaku:

Rynek Staromiejski, położony w samym sercu Barlinka jest najstarszą częścią miasta. Tak jak obecnie, tak i w czasach średniowiecza był centrum miasta. Wraz z fragmentami średniowiecznych murów obronnych i strzelistą wieżą kościoła gotyckiego Rynek stanowi najbardziej charakterystyczny element pejzażu miasta. Tu kwitnie życie kulturalne i rozrywkowe.

Ozdobą rynku jest piękna fontanna wzniesiona w 1912 r. w miejscu dawnego Ratusza. Fontannę wieńczy rzeźba przedstawiająca dziewczynkę atakowaną przez gąsiora, zwana „gęsiarką” - dzieło monachijskiego rzeźbiarza Ackermanna.

Kościół Gotycki wznosi się w najwyższym punkcie starego miasta, na terenie dawnego grodziska słowiańskiego. Najstarszą murowaną świątynię wzniesiono tutaj w XIII w. Pozostały po niej granitowa ciosy wmurowane w dolne partie wieży i cokół. Z XV wieku pochodzi gotycki portal główny z tajemniczymi „miseczkami” w bogatym oprofilowaniu. Są one śladem dawnego obyczaju rozniecania ognia przy pomocy drewnianego świdra w Niedzielę Wielkanocną. Swój ostateczny kształt trójnawowej bazyliki kościół uzyskał po pożarze w 1852 r. Nadbudowano wówczas pokrytą czarnym łupkiem wieżę, wznoszącą się na wysokość 52 m, zakończoną 2-metrowym pozłacanym krzyżem. Na ścianach zewnętrznych zwracają uwagę cegły z wyrytymi datami.

Fragmenty murów obronnych są pozostałością wzniesionych w I poł. XIV w. fortyfikacji miejskich o łącznej długości 1700 m. Na cały system obronny Barlinka składały się fosy, wały ziemne, 7-metrowej wysokości mury oraz baszty i czatownie, które wystawały ponad koronę murów i przed lico murów, co umożliwiało obronę czołową i boczną. W murach umieszczone były dwie naprzeciwległe bramy: Brama Młyńska i Brama Myśliborska, a nad jeziorem funkcjonowały: Duża i Mała Furta Wodna. Do dziś przetrwało ok. 480 m muru, w tym okazały fragment z detalami korony murów z reliktami ostatniej z czatowni.  

Kontynuując naszą podróż tropem E. Laskera , trafiamy na przełom wieków XIX i XX, kiedy to Barlinek stał się popularnym kurortem i kiedy to powstawały w mieście i w jego okolicach hotele, restauracje i pensjonaty dla przyjezdnych. Wówczas wybudowane zostało także kąpielisko miejskie, które wspaniale zachowało się do dnia dzisiejszego. Obecne kąpielisko i przylegający do niego Pensjonat „Pod Sosnami” stanowi cenny zabytek architektury uzdrowiskowej alpejskiej, rzadko spotykanej na terenie zachodniej Polski.

Idąc ul. Strzelecką mijamy Pałacyk Cebulowy - bardzo ciekawy architektonicznie dom z dwiema wieżyczkami zwieńczonymi hełmami w formie cebul, wybudowany w 1908 r. Mieszczańskie kamienice z XVIII i XIX w., w znacznym stopniu usytuowane w zwartej zabudowie, nadają dziś Barlinkowi specyficzny urok miasta, w którym domy i ulice służą nie tylko potrzebom codzienności, ale są też zarazem godnymi podziwu i kontemplacji zabytkami sztuki architektonicznej z dawnych czasów.
Mijając plac Laskera odwiedzimy miejsce , które niegdyś było pierwszym oglądanym przez turystów widokiem Barlinka był nim Dworzec Kolejowy . Niestety zniszczony podczas działań wojennych. Miejsce pożegnań z Barlinkiem młodego Laskera , kiedy wyjeżdżał do Berlina zdobyć edukację a później wygrywać szachowe tytuły mistrzowskie . Dziś możemy oglądać makietę i zdjęcia pięknej budowli dworca w Muzeum Regionalnym w Barlinku.

Następna stacja na szlaku to punkt widokowy na miasto i J. Barlineckie zwany Golgotą od nazwiska restauratora i dawnego budowniczego Goldowskiego. Obecnie znajduje się tutaj Barlinecki Ośrodek Kultury „Panorama”, centrum kulturalne Barlinka. Tu odbywają się co roku Międzynarodowe Festiwale Szachowe im. E. Laskera. Idąc dalej szlakiem nie sposób przeoczyć budynku przy ul. Chmielnej 7, w którym przyszedł na świat i wychowywał się nasz znakomity mistrz szachowy. Dalej kierując się w stronę jeziora mijając budynek Technikum Ekonomicznego dochodzimy do promenady nad J.Barlineckim i stajemy przed „Chińskim Domem” skąd rozpościera się urzekająca panorama jeziora i Puszczy Barlineckiej.

Niektóre zabytkowe budynki w mieście mają znaczenie symboliczne. Dom z narożną wieżyczką, zwany „Chińskim Domem” wzniesiony został w XIX w. dla upamiętnienia znajdującej się niegdyś w tym miejscu tzw. Furty Wodnej, czyli kolejnego fragmentu dawnych fortyfikacji. I tak dochodzimy do ostatniej stacji szlaku do Domu z popiersiem Gutenberga , w którym mieściła się dawniej drukarnia i księgarnia a także redakcja „Kuriera Generalnego dla Barlinka, Pełczyc i okolic”.

Obecnie jest tu Muzeum Regionalne z ekspozycją poświęconą Laskerowi, historii miasta oraz bardzo interesująca wystawa „zanikające zawody”. Obok w Centrum Informacji Turystycznej jest dostępna pieczęć pamiątkowa i materiały o szlaku.

 

Trasy Centrum Nordic Walking

  • tras – 54 km.

 

22)  „Do punktu widokowego Jezioro Barlineckie”  Trasa  łatwa  4,4 km

Trasę rozpoczynamy na ośrodku wczasowym „Janowo” położonym nad Jeziorem Barlineckim. Wychodzimy z ośrodka i kierujemy się prawą stronę. Mijamy kompleks stawów rybnych, obecnie otoczonych drewnianym płotem. Idziemy drogą prowadzącą między stawami a lasem. Po lewej stronie mijamy obniżenie terenowe, które porasta łęg olszowy. Jest to typ lasu występujący na obszarach wilgotnych. Pośród olch w runie rosną gatunki zielne jak np. kuklik zwisły, czyściec błotny, sadziec konopiasty. Dalej wchodzimy w teren urozmaicony stromymi zboczami, które porasta las bukowy. Jest on początkowo zmieniony przez człowieka i pośród buków w drzewostanie spotykamy dęby szypułkowe, jarzębiny i sosny pospolite. W dość ubogim runie rośnie marzanka wonna, borówka czernica i malina, a przy drodze roślinność towarzysząca człowiekowi np. babka zwyczajna, głowienka pospolita sit chudy, gwiazdnica pospolita.    

Następnie na rozwidleniu dróg skręcamy pod kątem prostym w prawo, idziemy trochę drogą wiodącą po skarpie, przebiegającą równolegle do brzegu Jeziora Barlineckiego. Z prawej strony „w dole” widać źródliska. Woda wypływa ze stoku i tworzy niewielki strumień wpływający do jeziora. Ma on naturalny charakter. W tym obniżeniu rosną olchy, a wokół ich pni występują tzw. „ruszta” które porasta roślinność o charakterze bagiennym. Spotkać tu można rzeżuchę gorzką, śledzienicę skrętolistną, przytulię błotną, szczyr trwały. Takich wilgotnych, źródliskowych miejsc będziemy mijać na trasie kilka. Przez cały czas trasę otacza las bukowy, który pozbawiony jest warstwy podszytu. Występują tu dwa typy lasów bukowych. Jeden to porastający strome zbocza typ – kwaśna buczyna. Charakteryzuje się ona stosunkowo niskimi, posiadającymi rozłożyste korony bukami, a w runie rosną: chroniona paprotka zwyczajna oraz kosmatki i tworzące poduchy różne gatunki mchów np. modrzaczek siny, płonnik pospolity. Drugim typem buczyn występującym na trasie jest żyzna buczyna. Występuje na terenie lekko falistym i płaskim. Buki są tu smukłe, wysokie, w runie mało jest mchów, a dominują np. zawilce gajowy i leśny, fiołki, gajowiec żółty, pokrzywy, chroniona marzanka wonna i różne gatunki traw, prosownica rozpierzchła czy trzcinnik piaskowy oraz wszędobylski niecierpek drobnokwiatowy. Rośliny te występują pojedynczo – nie tworzą zwartych skupisk. Są też miejsca pozbawione zupełnie roślin. Pod koronami buków znajduje się jedynie gruba warstwa ściółki. Wędrujemy przez cały czas drogą leśną, która wiedzie przez buczymy. Na trasie znajduje się miejsce do odpoczynku z ustawionymi tablicami edukacyjnymi, prezentującymi buk i buczyny. Jest to również miejsce widokowe, z którego pomiędzy pniami drzew rozciąga się widok na taflę  jeziora i jego przeciwległy brzeg – widok na Barlinek. Kto zachowuje się cicho z pewnością zaobserwuje wiewiórkę, lub ptaki np. biegającego po pniach drzew kowalika czy dzięcioły, sikorki modrą i bogatkę, kolorowo ubarwionego samca zięby, któremu często towarzyszy szara samica lub „buszujące” w ściółce czarne kosy i malutkie szare strzyżyki, albo usłyszy kukułkę.

Idąc dalej brzeg jeziora oddala się i po prawej stronie widać lasy olszowe, porastające miejsca podmokłe. Pod koronami olch występuje łanowo turzyca błotna. Na rozdrożu skręcamy w lewo i wchodzimy w skraj olszyny bagiennej. Po przejściu kilkunastu metrów skręcamy pod kątem prostym w prawo i dochodzimy do bystro płynącego strumienia. Jest on zasilany w wody na całej długości. Woda tworzy wysięki w zboczach i pod korzeniami drzew, głównie jesionów i olch. Źródła także wybijają w samym korycie strumienia. Widoczne są tu rdzawe osady. Są one wynikiem wytracania kwasów humusowych przez jony wapnia. Miejsce to nosi nazwę „Boży Dar”. Znajdują się tu tablice informacyjne prezentujące zbiorowiska leśne i źródła. Jest to najbardziej znany wypływ wód podziemnych w okolicach Barlinka. Las rosnący w dolinie strumienia to łęg, który występuje na bardzo wilgotnych miejscach z płynącą wodą. Jest to łęg jesionowy, gdyż jesion wyniosły jest tu gatunkiem drzewiastym dominującym.

Idziemy dalej drogą leśną skręcając w prawo w stronę jeziora. Przez większą część trasy pomiędzy drzewami mamy możliwość obserwować wody Jeziora Barlineckiego. A na nich ptactwo wodne – kaczki krzyżówki, kaczki czernice, gągoły, łyski, łabędzie nieme, perkozy dwuczube, mewy śmieszki, kormorany.

Wychodzimy z lasu i wchodzimy  w tereny tzw. otwarte – łąki, i dawne pola uprawne, obecnie nieużytki. Wędrujemy dalej ścieżką prowadzącą teraz pośród skupisk krzewów i muraw, porastających zbocza. Jest to krajobraz rolny, powstały w wyniku działań człowieka. Występuje tu wiele gatunków roślin zielnych, które zwracają na siebie uwagę w różnych porach roku. Jednak najbardziej w porze kwitnienia. Pośród zarośli tworzonych przez krzewy np. dzikiej róży, derenia, jeżyny, maliny, tarniny, leszczyny i traw zaobserwować można różne gatunki owadów: chrząszczy, motyli, „pasikoników”, ważek, trzmieli, os, much. Występują tu także ślimaki winniczki i wstężyki oraz ślimaki bez muszli jak pomrowy czy śliniki. A z płazów występują żaby - wodna i śmieszka, żekotka zielona oraz ropucha szara. Gady - szczególnie w miejscach nasłonecznionych zauważyć można padalca, jaszczurkę zwinkę lub zaskrońca, który świetnie pływa. Brzeg jeziora porasta roślinność drzewiasta, a pod koronami drzew dobrze rozwinęła się warstwa podszytu, którą tworzą młode drzewa i krzewy m.in. leszczyny, derenia, głogu, trzmieliny, dzikiej róży.

Skręcając w lewo wspinamy się po „trawiastej” skarpie i dochodzimy do celu naszej trasy – do punktu widokowego „Pensjonatu pod zegarem”. Z tego miejsca rozciągają się wspaniałe widoki na jezioro, na jego przeciwległy brzeg, na lasy i łąki. Droga powrotna wiedzie tą samą trasą do Ośrodka wczasowego „Janowo”. Trasa jest interesująca o każdej porze roku i daje możliwość wyciszenia się i podziwiania uroków np. kolorowej jesieni, pachnącego kwieciem lata czy majestatycznych „nagich” buków w porze zimowej. 

 

23)  „Trzy Jeziora Uklejowe, Stycko i Barlineckie” Trasa średnia – pętla – 3,7 km

Trasa średnia – pętla – 4,4 km TRZY JEZIORA     Uklejowe, Stycko i Barlineckie

Szlak rozpoczyna się na ośrodku wypoczynkowy „Janowo”. Z tego miejsca „rozpościerają” się widoki na Jezioro Barlineckie, jak i na sam Barlinek. Szlak dalej wiedzie ul. Polana Lecha w kierunku Barlinka. Po lewej stronie widzimy jezioro i w dole źródło - „cębrowinę”. Otacza je las złożony z buka, dębu z dodatkiem sosny pospolitej i robinii akacjowej. Przy strumieniu wypływającym ze źródełka i jeziorze rosną trzcina oraz przetacznik bobowniczek i rzeżucha gorzka, a na zboczach pośród drzew występują mchy np. płonnik pospolity, modrzaczek siny, drabik drzewkowaty. Idąc wzdłuż brzegu jeziora, skręcamy w lewo i  mijamy po prawej rybakówkę i dalej przechodzimy przez krowi mostek i mijamy ośrodek wczasowy, a nad jeziorem pomost. Teraz trasa wiedzie promenadą spacerową. Za ośrodkiem skręcamy w prawo przechodzimy alejką przez teren parku leśnego i dochodzimy do ul. Sportowej. Przecinamy ją i wchodzimy w ul. Poziomkową. Po prawej mijamy zabudowę jednorodzinną, a następnie Jezioro Uklejowe. Ścieżka wiedzie wzdłuż tego jeziora, które mamy po prawej stronie. Po lewej zaś występuje las mieszany sosnowo-dębowo-bukowy z ubogim runem. Dalej droga zwęża się i wiedzie obok potężnych topoli, pośród których rosną olchy i sosna. Przy brzegu jeziora rośnie piękny dwupniowy buk oraz  okazały dąb z trzema pniami. Następnie droga wiedzie przez płaski wilgotny teren przecinając występujący tu ols. Idąc dalej po prawej stronie mijamy piękny buk o pofalowanej srebrzystej korze i kilka dębów czerwonych rosnących w sąsiedztwie olch. Dochodzimy do miejsca gdzie na strumyku znajduje się mostek. Pozostawiamy go kierując się dalej prosto, mając przed sobą pośród pni olch taflę jeziora Zauklejowego zwanego też Styckim. Idziemy ścieżką, która się rozszerza, po prawej w dalszym ciągu występuje podmokły las – ols, a za nim jezioro Stycko. Po lewej stronie na zboczu rośnie las z dominującą sosną pospolitą. Na tafli jezior widoczne są duże liście i białe kwiaty grzybienia białego oraz żółte kwiaty grążela żółtego, są to rośliny chronione.  Zostawiamy za sobą jezioro i po przejściu kilkunastu metrów dochodzimy do strumienia, który zasila w wodę mijane jeziora. Nasza trasa wiedzie w obniżeniu terenu gdzie znajdują się jeziora i strumień. Przed nami i po lewej stronie występują strome wzniesienia, w których ma swoje źródła mijany wcześniej strumień. Nad nim znajduje się mostek, po przejściu którego skręcamy ostro w lewo w drogę wiodącą niewielkim wąwozem (przecinającym strome wzgórze) pod górę. Teren ten porasta malowniczy las bukowy, złożony z luźno rosnących majestatycznych buków. Pokonując to strome podejście dochodzimy do drogi brukowej łączącej Barlinek i miejscowość Krzynka. Skręcamy w prawo i idziemy w kierunku Barlinka, mijając po obu stronach buczynę. Las ten jest właściwie pozbawiony podszytu, a w runie występują pojedynczo rośliny zielne jak np. konwalijka dwulistna, kosmatka owłosiona, turzyca pigułkowata i chroniona paprotka zwyczajna. Dochodzimy do skrzyżowania z leśną drogą - skręcamy w lewo. W tym miejscu dawniej znajdowała się  leśna karczma. Obecnie widoczne są jej pozostałości – fundamenty. Idziemy drogą, która wiedzie przez tereny leśne. W drzewostanie dominują buki, a pośród nich rosną dęby, sosny, jesiony, olchy. W runie, szczególnie bogatym wiosną występują łanowo zawilce leśne i gajowe, fiołki, a także przylaszczki oraz różne gatunki traw i mchów. Pnie drzew i gałęzie pokrywają porosty np. pustułka pęcherzykowata. Po prawej stronie pomiędzy drzewami widoczny jest budynek przedwojennego pensjonatu. Obecnie jest to Dom dziecka. Mijając go wychodzimy z lasu i po przejściu kilkunastu metrów dochodzimy do miejsca rozpoczęcia trasy – do ośrodka „Janowo”. Jego obecna wypoczynkowa funkcja jest kontynuacją przedwojennej. Wówczas również był to pensjonat.  

 

24)  „Leśna przygoda do Krzynki”  Trasa średnia – pętla – 6,8 km

  Trasa średnia – pętla – 6,8 km  LEŚNA PRZYGODA    do KRZYNKI  (niebieska)

 

Trasę rozpoczynamy na terenie ośrodka wypoczynkowego „Janowo”. Jest on położony malowniczo nad Jeziorem Barlineckim. Po wyjściu z ośrodka kierujemy się w lewo, mając właśnie po lewej stronie jezioro i w dole źródło - „cębrowinę”. Otacza je las złożony z buka, dębu z dodatkiem sosny pospolitej i robinii akacjowej. Idąc wzdłuż brzegu jeziora, skręcamy w lewo i  mijamy po prawej rybakówkę i dalej przechodzimy przez krowi mostek, i mijamy ośrodek wczasowy, a nad Jeziorem Barlineckim pomost. Za ośrodkiem skręcamy w prawą stronę, przechodzimy alejką przez teren parku leśnego i dochodzimy do ul. Sportowej. Przecinamy ją i wchodzimy w ul. Poziomkową. Mijamy osiedle domków, a następnie Jezioro Uklejowe. Ścieżka wiedzie wzdłuż tego jeziora, które mamy po prawej stronie. Po lewej zaś występuje las mieszany sosnowo-dębowo-bukowy z ubogim runem. Dalej droga zwęża się i wiedzie obok potężnych topoli, pośród których rosną olchy i sosna. Przy brzegu jeziora rośnie piękny dwupniowy buk oraz  okazały dąb z trzema pniami. Następnie droga wiedzie przez płaski wilgotny teren przecinając występujący tu ols. Idąc dalej po prawej stronie mijamy piękny buk o pofalowanej srebrzystej korze i kilka dębów czerwonych rosnących w sąsiedztwie olch. Dochodzimy do miejsca gdzie na strumyku znajduje się mostek. Pozostawiamy go kierując się dalej prosto, mając przed sobą pośród pni olch taflę jeziora Zauklejowego zwanego też Styckim. Idziemy ścieżką, która się rozszerza, po prawej w dalszym ciągu występuje podmokły las – ols, a za nim jezioro Stycko. Po lewej stronie na zboczu rośnie las z dominującą sosną pospolitą. Na tafli jezior widoczne są duże liście i białe kwiaty grzybienia białego oraz żółte kwiaty grążela żółtego, są to rośliny chronione. Zostawiamy za sobą jezioro i po przejściu kilkunastu metrów dochodzimy do strumienia, który zasila w wodę mijane jeziora. Nasza trasa wiedzie w obniżeniu terenu gdzie znajdują się jeziora i strumień. Przed nami i po lewej stronie występują strome wzniesienia, w których ma swoje źródła mijany wcześniej strumień. Nad nim znajduje się kładka, po przejściu której skręcamy ostro w lewo w drogę wiodącą niewielkim wąwozem (przecinającym strome wzgórze) pod górę. Teren ten porasta malowniczy las bukowy, złożony z luźno rosnących majestatycznych buków. Pokonując to strome podejście dochodzimy do drogi brukowej łączącej Barlinek i Krzynkę. Skręcamy w lewo i idziemy brukiem w kierunku wsi Krzynka, mijając po prawej stronie buczynę. Po lewej zaś pierwsze zabudowania Krzynki. Następnie skręcamy w prawą stronę w leśną drogę gruntową i idziemy lekko pod górę cały czas prosto, mijamy rozgałęzienie drogi i na skrzyżowaniu idziemy w dalszym ciągu prosto. Dookoła nas malowniczy szczególnie jesienią las bukowy. Po obu stronach widzimy głęboki wąwóz, który także porasta buczyna. Drzewostany bukowe są szczególnie urokliwe w okresie jesieni, kiedy przebarwiają liście. Na kolejnym skrzyżowaniu skręcamy w prawą stronę. Mamy teraz po lewej swojej stronie ogrodzoną uprawę leśną złożoną z dębu i pojedynczego modrzewia i buka.  Jest to teren bardziej nasłoneczniony zatem i runo jest bogatsze w gatunki zielne, trawy np. trzcinnik leśny i trzcinnik piaskowy, wiechlinę roczną i prosownicę rozpierzchłą oraz paprocie – narecznice. Drzewostan zmienia się nieznacznie jednak pośród buka rośnie też sosna pospolita. Następnie drzewostan jest rzadszy i po lewej stronie widzimy wieżę obserwacyjną Nadleśnictwa Barlinek. Nasza droga schodzi w dół w malowniczym wąwozie, którego nasłonecznione zbocza porasta łanowo prosownica rozpierzchła oraz chroniona marzanka wonna. Rośnie również niecierpek drobnokwiatowy, czyściec leśny i iglica pospolita, a także babka zwyczajna, gajowiec żółty oraz siewki i młode buki (naturalne odnowienie lasu). W runie spotkać można również chronioną paprotkę zwyczajną, konwalijkę dwulistną i kosmatkę owłosioną. Po wyjściu z wąwozu na pierwszym skrzyżowaniu skręcamy w lewo. Idziemy tą drogą przez dorodny las bukowy. Następnie droga wiedzie skrajem skarpy. Po lewej mamy wysokie strome zbocza, po prawej zaś równie strome zbocza ale w dół i widzimy w oddali wodę – to stawy rybne i drogę. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy pod kątem ostrym w prawo schodząc tą ścieżką w dół do drogi i następnie również w prawo skręcamy. Stąd już niedaleko wzdłuż ogrodzenia stawów do ośrodka „Janowo” - początku trasy.

 

25)  „Do źródeł rzeki Płoni” Trasa średnia  – pętla – 5,8 km 

Trasa – pętla – 5,8 km  „ DO ŹRÓDEŁ RZEKI  PŁONI”

 

Trasa  średnia:

Szlak rozpoczyna się na ośrodku wypoczynkowy „Janowo”. Wychodząc z tego miejsca kierujemy się w lewo, ul. Polana Lecha w kierunku Barlinka. Po prawej stronie zbocza wzniesień porasta las mieszany bukowo-sosnowy. Zaś po lewej stronie widzimy jezioro i w dole źródło - „cębrowinę”. Wokół którego rosną buki i dęby z dodatkiem sosny pospolitej i robinii akacjowej. Brzegi strumienia wypływającego ze źródła i brzegi jeziora porasta  trzcina oraz przetacznik bobowniczek i rzeżucha gorzka, a na zboczach pośród drzew kępowo rosną mchy np. modrzaczek siny, drabik drzewkowaty, płonnik pospolity. Idąc wzdłuż brzegu jeziora, skręcamy w lewo i mijamy po prawej rybakówkę. Przechodzimy przez mostek i mijamy ośrodek wczasowy. Teraz nasza trasa wiedzie promenadą spacerową. Za ośrodkiem skręcamy w prawo przechodzimy alejką przez teren parku leśnego i dochodzimy do ul. Sportowej. Przecinamy ją i wchodzimy w ul. Poziomkową.  Po prawej stronie mijamy zabudowę jednorodzinną, a następnie Jezioro Uklejowe. Ścieżka prowadzi przy brzegu jeziora, które znajduje się po prawej stronie. Zostawiamy jezioro za sobą i przecinamy drogę asfaltową Barlinek – Strzelce Krajeńskie. Idziemy dalej prosto przez las sosnowy z domieszką dębu i buka. Dochodzimy do krzyżówki i po przejściu mostu na rzece Płoni idziemy pod górę. Po prawej mijając stanicę myśliwską Koła Łowieckiego „Szarak”. Po stronie lewej pomiędzy drzewami widać taflę wody, to stawy hodowlane, karpiowe. Dochodzimy do miejsca gdzie jest rozwidlenie i skręcamy w prawo, w dół. Idziemy przez cały czas drogą leśną. Źródła Płoni mijamy po lewej stronie. Są to drobne wypływy wody spod korzeni olch rosnących na zboczach. Występuje tu las zwany olsem źródliskowym. Wody łączą się w drobne strumyki, a one następnie w większe strumienie. Z prawej strony miedzy drzewami prześwitują wody stawów hodowlanych. Są to pierwsze stawy na rzece Płoni, położone przy jej źródłach. Trasa wiedzie prosto i przy rozwidleniu, wybieramy tę prowadzącą w lewo, w górę. Dochodzimy ponownie do drogi asfaltowej Barlinek – Strzelce Krajeńskie, przez którą przechodzimy. Następnie teren staje się po lewej podmokły. Porasta go olszyna, zaś po prawej na wzniesieniu mieszany sosnowo-bukowy. Pomiędzy pniami olch po lewej widzimy wody Jeziora Zauklejowego – Jez. Stycko. Skręcamy w prawo i dochodzimy do mostku przerzuconego nad strumieniem łączącym Jeziora Zauklejowe z Uklejowym. Przechodzimy przez mostek i skręcamy w lewo mając po tej stronie jezioro Zauklejowe. A po prawej strome wzniesienia, które luźno porastają majestatyczne buki. W tym lesie w runie występują pojedynczo rośliny zielne jak np. konwalijka dwulistna, turzyca pigułkowata i chroniona paprotka zwyczajna. Tu droga skręca pod kątem prawie prostym w prawo i wiedzie niewielkim wąwozem (przecinającym strome wzgórze) pod górę. Pokonując je dochodzimy do drogi brukowej łączącej Barlinek z Krzynką. W tym miejscu dawniej znajdowała się  leśna karczma. Obecnie widoczne są jej pozostałości – fundamenty. W drzewostanie dominują buki, a pośród nich rosną dęby, sosny, jesiony, olchy. W runie, szczególnie bogatym wiosną występują łanowo: ziarnopłon wiosenny, zawilce gajowe i leśne, fiołki, a także przylaszczki, gajowiec żółty oraz różne gatunki traw i mchów. Pnie drzew i gałęzie pokrywają porosty np. pustułka pęcherzykowata. Po prawej stronie pomiędzy drzewami widoczny jest budynek przedwojennego pensjonatu. Obecnie jest to Dom dziecka. Mijamy go i wychodzimy z lasu. Po przejściu kilkunastu metrów dochodzimy do miejsca rozpoczęcia trasy – do ośrodka „Janowo”. Jego obecna wypoczynkowa funkcja jest kontynuacją przedwojennej. Wówczas był również pensjonatem.  

 

26)  „Krajobrazy Puszczy Barlineckiej do Płonna” Trasa trudna – pętla – 13,6 km

Trasa trudna – pętla – 14 km KRAJOBRAZY PUSZCZY BARLINECKIEJ do PŁONNA (czerwona)

Szlak rozpoczyna się na ośrodku wypoczynkowy „Janowo”. Trasa wiedzie ul. Polana Lecha w kierunku Barlinka. Po lewej stronie znajduje się Jezioro Barlineckie i na stromej skarpie źródło - „cębrowina”. Otacza je las, w skład którego wchodzi buk, dąb z dodatkiem sosny pospolitej i robinii akacjowej. Przy strumieniu wypływającym ze źródełka i jeziorze rosną trzcina i przetacznik bobowniczek, a na zboczach pośród drzew występują mchy np. modrzaczek siny. Idąc wzdłuż brzegu jeziora, skręcamy w lewo i mijamy po prawej rybakówkę. Dalej przechodzimy przez krowi mostek i mijamy ośrodek wczasowy, a także pomost na jeziorze. Za ośrodkiem skręcamy w prawą stronę i przechodzimy alejką przez teren parku leśnego, dochodzimy do ul. Sportowej. Przecinamy ją i wchodzimy w ul. Poziomkową. Po prawej mijamy domki jednorodzinne, a następnie na skrzyżowaniu skręcamy w lewo w las mieszany sosnowo-dębowo-bukowy z ubogim runem. Dalej droga wiedzie przy zabudowie jednorodzinnej przy ul. Łokietka. Występują tu drzewa – dęby z ciekawymi budowlami – domkami dla ptaków. Także pnie i korony drzew oplatają pędy chronionego bluszczu pospolitego. Są to okazy bardzo cenne, bo kwitnące. Następnie przechodzimy między ujęciami wody i przed nami droga Barlinek – Strzelce Krajeńskie. Przechodzimy przez nią i po drugiej stronie na rozwidleniu wybieramy drogę w prawo. Idziemy nią mając po lewej stronie teren tzw. „oślą łączkę” na której rosną klony jesionolistne, mające jesienią i zimą sine pędy. Po prawej las liściasty, w którym dominują, lipy, klony jawory, klony pospolite, dęby, a z krzewów suchodrzew, śnieguliczka biała, czarny bez i malina. Idziemy teraz czerwonym szlakiem turystycznym. Droga wiedzie pod górę w wąwozie o stromych zboczach. Dochodzimy do skrzyzowania i wybieramy drogę w lewo. Po prawej widać stannicę myśliwską Koła Łowieckiego „Szarak” z Barlinka. Nasza trasa widzie przy stawach, a przy samej drodze płynie wąska ale o wartkim nurcie rzeczka, to Płonia. Występują tu rośliny wodne jak: rosnące w rzece - rdestnica grzebieniasta, zdrojek pospolity, rzęsa drobna, potocznik wąskolistny, wywłócznik oraz rosnące na skarpach i stawach: przetacznik bobowniczek, skrzyp bagienny, trzcina pospolita, pałka szerokolistna, duże kępy turzycy prosowej, łany turzycy błotnej, sadziec konopiasty, ostrożeń warzywny. Po lewej stronie mijamy pola uprawne poprzeplatane z uprawami leśnymi, głównie sosnowymi. W runie wiosną łanowo występuje ziarnopłon wiosenny, a latem glistnik jaskółcze ziele, dąbrówka rozłogowa,  jaskier rozłogowy i różne gatunki traw. Na trasie, która częściowo staje się brukowa mijamy po prawej budynki mieszkalne, a także dawny zakład garncarski z kominem z na którym widnieje data 1925 r. - to ul. Młyn Leśny. Płonia w pewnych miejscach jest widoczna, a w pewnych „chowa się” pod ziemię. Idziemy teraz szlakiem żółtym. Po lewej stronie występuje ciekawy „las akacjowy”, czyli las złożony z młodych robinii akacjowych, których pnie pokryte są plątaniną polskich lian – chronionych bluszczy. Dochodzimy do drogi Barlinek – Choszczno, przechodzimy ją i wspinamy się na nasyp kolejowy. Teraz trasa wiedzie „po torach”. Dochodzimy do drogi leśnej i skręcamy w nią w lewo.  Po zejściu z torów idziemy malowniczą drogą przez las mijając dęby, modrzewie, sosny. Po lewo pomiędzy drzewami widzimy taflę wody, to stawy hodowlane – karpiowe. Idziemy cały czas prosto mijając po lewej 3 okazałe lipy. Dochodzimy do miejsca gdzie jest sad owocowy i skręcamy w prawo lekko pod górę. Następnie idziemy skrajem wzniesienia po lewej pomiędzy pniami drzew bukowych w głębokiej dolinie płynie strumień – widoki są przepiękne.  Runo leśne choć ubogie, to interesujące w gatunki roślin zielnych np. czosnaczek pospolity, starzec leśny, pięciornik rozłogowy, przytulię leśną, marchew dziką, glistnik jaskółcze ziele, sałatnik leśny, fiołek leśny, paprocie – narecznicę samczą i orlicę, oraz wręcz łanowo niecierpek drobnokwiatowy. A z młodych drzew rosną jesiony, wiązy oraz leszczyny. Idąc po lewej stronie mijamy Jezioro Spalonka. Oddziela je od nas teren zabagniony porośnięty olsem. Za jeziorem przez naszą drogę przepływa strumień, pokonujemy go. W tym miejscu dawniej znajdował się młyn, po którym pozostały ruiny i drzewa - jabłonie. Rośnie tu masowo ciekawa roślina – szczyr trwały o ciemnozielonych liściach, a w maju kwitną niezapominajki i kuklik zwisły. To miejsce otacza bór sosnowy. Idziemy dalej i dochodzimy do skrzyżowania, na wprost rosną 2 ładne buki i skręcamy w prawo w drogę brukową. Mamy po lewej stronie buczynę, która przechodzi na wzniesieniach w ols źródliskowy. Pośród korzeni drzew ze zboczy wypływa woda. Występuje tu w ogromnych ilościach rzadko spotykany sit zimowy. Nasza droga wiedzie pod wiaduktem kolejowym. Kolej łączyła Barlinek z Choszcznem, niestety pociągi już nie kursują. Po prawej zaś mamy bór sosnowy. Cały czas idziemy prosto mijając las głównie sosnowy z domieszką podsadzonych drzew liściastych. Dochodzimy ponownie do drogi Barlinek – Choszczno, przechodzimy ją i dalej idziemy prosto, teraz drogą asfaltową, do wsi Płonno. W drzewostanie także dominuje sosna, a w podszyciu rośnie lipa, klon, brzoza, topola osika, dąb, jesion, dzika róża, jarzębina. Po lewej stronie znajdują się także niewielkie pola uprawne i pierwsze domostwa Płonna. A na wprost stoi przydrożny krzyż. Obok niego skręcamy w prawo w drogę gruntową pozostawiając zabudowania wsi. Dalej droga rozwidla się. My wybieramy tę w prawo. Wiedzie ona wzdłuż napowietrznej linii energetycznej. Idziemy cały czas prosto. Droga wiedzie w dół, a po lewej stronie znajduje się głęboki malowniczy leśny jar. Po dojściu do skrzyżowania, skręcamy w lewo pod ostrym kątem w drogę wiodącą jeszcze bardziej w dół, niż ta droga którą przyszliśmy. Od Płonna do tego miejsca szliśmy szlakiem czerwonym, a teraz wchodzimy na szlak żółty. Po prawej stronie znajduje się kompleks stawów rybnych, zaś po lewej na zboczu ols źródliskowy – jest to obszar gdzie swój początek bierze rzeka Płonia. Dalej droga wspina się ostro w górę. Mijamy po lewej stronie graby i stawy hodowlane, a po prawej las mieszany. Na rozwidleniu dróg skręcamy w lewo pod górę. I idąc tą leśną drogą dochodzi ponownie do drogi asfaltowej Barlinek – Strzelce Krajńskie. Przechodzimy ją i dalej drogą gruntową idziemy przez tereny wilgotne, które porasta ols. Przechodzimy przez zadaszony mostek nad strumieniem i skręcamy w prawo. Po dojściu do bruku idziemy nim do Barlinka -  ul. Sportowa.  Dochodzimy do ul. Polana Lecha i nad brzegiem Jeziora Barlineckiego kończymy trasę (pętlę) w ośrodku wypoczynkowym „Janowo”, miejscu jej rozpoczęcia.

 

27)  „Kraina buków, dębów i sosen” Trasa trudna – pętla – 10,4 km

 

Trasa trudna – pętla – …. km „KRAINA BUKÓW, DĘBÓW I SOSEN”            (żółta)

Szlak rozpoczyna się na ośrodku wypoczynkowym „Janowo” położonym nad Jeziorem Barlineckim. Można z tego miejsca obserwować taflę jeziora i sam Barlinek. Po wyjściu z ośrodka kierujemy się w prawo i drogą „do góry” wchodzimy w las mieszany z górującą nad innymi drzewami sosną. Pomiędzy pniami po lewej widzimy budynek Domu Dziecka. Mijamy go i po przejściu kilkunastu metrów skręcamy pod ostrym kątem w drogę gruntową, która wiedzie pod okapem dorodnych buków. Następnie nasza trasa prowadzi dnem malowniczego wąwozu o stromych zboczach, które porasta łanowo prosownica rozpierzchła, oraz paprocie – narecznice, maliny, niecierpek drobnokwiatowy, iglica pospolita, czyściec leśny, gajowiec żółty, siewki i młode buki oraz chroniona marzanka wonna. Na szczycie wąwozu po prawej stronie znajduje się wieża obserwacyjna Nadleśnictwa Barlinek. Jest ona ustawiona na wysokim wzniesieniu, a i sama do niskich nie należy, mierzy bowiem 43 m. Idziemy prosto i po kilkunastu metrach po prawej stronie zauważamy uprawę leśną. Jest to teren ogrodzony, a posadzone tam zostały dęby, a także pojedynczo modrzewie i buki. Mijamy skrzyżowanie i idziemy prosto. Wchodzimy w typowy ciemny las bukowy. Wiosną, na początku wegetacji buki zachwycają świeżością delikatnych młodych jasnozielonych listków, a jesienią natomiast barwami żółci, miedzi, złota i brązu. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w prawo w drogę brukową. Droga ta zwana jest wężową, a skąd ta nazwa to łatwo się przekonamy idąc nią. Teraz nasza trasa wiedzie „Szlakiem Dębów”. Na niej zostały ustawione tablice informacyjne i edukacyjne. Warto je przeczytać, gdyż zawierają wiele interesujących informacji o środowisku  leśnym, o przyrodzie. Idąc tą trasą mijamy różne zbiorowiska leśne bukowe i dębowe, a dominuje tu dąb bezszypułkowy. Spotkamy te drzewa w różnych fazach rozwoju zarówno nowy naturalny las, wyrosły jako samosiew jak i nasadzony przez człowieka. Las młody, a także już dojrzały złożony z okazałych drzew. Na trasie dochodzimy do miejsca zwanego „Dziką Łąką. Jest to teraz użytek ekologiczny. Dalej na starych sosnach zauważyć można (trzeba) spały żywiczarskie. Tak dawniej pozyskiwano żywicę. Dochodzimy do miejsca gdzie krzyżują się drogi i skręcamy w lewo pod kątem ostrym w drogę gruntową. Jest to dukt leśny poprowadzony prosto. Jakże odmienny od poprzednio przebytego fragmentu naszej trasy. Tu również mijamy różne zbiorowiska leśne: uprawy, młode i starsze nasadzenia oraz naturalne zbiorowiska roślinne. Tu pośród młodych sosen górują wysokie stare sosny. Następnie dochodzimy do starego sosnowego drzewostanu zwanego „Matecznikiem Światowida”. Znajduje się po naszej prawej stronie. Nasza trasa prowadzi do kolejnego skrzyżowania, na którym ponownie ale pod kątem prostym skręcamy w lewo. Jest to droga brukowana łącząca najbliższe miejscowości Krzynka – w kierunku którym teraz idziemy i Leśniczówkę Okno położoną nad interesującym jeziorem Okunie (obiekty te położone są w przeciwny kierunku naszej wędrówki). Nad jeziorem znajduje się kąpielisko. Idąc brukiem mijamy ponownie dąbrowę, a rośnie tam również matecznik modrzewia europejskiego. Matecznik to drzewostan z którego pozyskiwane są nasiona drzew). Idziemy  prosto dochodzimy do rozwidlenia dróg. Mijamy je idąc dalej prosto. Dotarliśmy do miejsca, które  jest teraz skrajem wsi Krzynka. Była to niegdyś odrębna jednostka mieszkalna, osadnicza i nosiła nazwę Poddębie. Po prawej widzimy okazały budynek, to dawny przedwojenny pensjonat. Obecnie budynek i jego otoczenie należy do Nadleśnictwa Barlinek – gospodarza lasów, po których poprowadzone są trasy Nordic Walking. Mijamy ten budynek i inne obiekty wsi Krzynka i idziemy dalej brukiem w kierunku Barlinka. Dochodzimy do miejsca dawnej karczmy leśnej, będącej w otoczeniu buków. Pozostały po niej tylko widoczne fragmenty piwnic. Skręcamy w drogę gruntową i pozostawiamy te ruiny po lewej stronie. Dochodzimy do miejsca gdzie krzyżują się drogi idziemy prosto. Pozostawiając po lewej stronie drogę w którą skręcaliśmy na początku tej trasy. Teraz jest to wspólny odcinek tej trasy (początkowy i końcowy) prowadzący do ośrodka „Janowo”, początku naszej wędrówki.

 

28)  Magia łąk i lasów Łubianki  Trasa łatwa – pętla – 6,5 km    

 

Trasa – pętla – Łubianka – Magia łąk i lasów Łubianki

 

Szlak rozpoczyna się przy gospodarstwie agroturystycznym „Bogdanowo” w miejscowości Łubianka. Jest to malownicza miejscowość położona pośród lasów, łąk i pastwisk  Puszczy Barlineckiej. Po wyjściu z gospodarstwa kierujemy się w prawo drogą, która wiedzie przez łąkę bogatą w różnorodne rośliny zielne. Dominują tu oczywiście trawy jak mozga trzcinowata, kłosówka wełnista, perz właściwy, czy tymotka łąkowa. Wśród traw rosną szczególnie zauważalne w maju i czerwcu – w porze kwitnienia mak polny, wrotycz pospolity, mięta polna, barszcz pospolity, podagrycznik pospolity, ostrożeń polny, dziurawiec zwyczajny, bodziszek łąkowy, jaskier ostry dużo jest szczawiu zwyczajnego i skrzypu polnego. W miejscach piaszczystych i suchszych spotkać można pięciorniki: gęsi i srebrny, kocankę piaskową, jasieniec piaskowy, bylicę piołun i wiesiołka dwuletniego. Przy drodze znajduje się rów melioracyjny, na brzegach którego rosną pośród traw: knieć błotna zwana kaczeńcem, turzyce, znajduje się też koniczyna biała i wyka ptasia. Droga skręca lekko w lewo wzdłuż szpaleru śliwkowego. Na samej drodze rosną babka zwyczajna i babka lancetowata, jaskier rozesłany, marchew zwyczajna i trawy. Po lewej stronie znajduje się  nasadzenia sosny. Dalej mijamy okazałą gruszę pod którą umieszczona jest ławeczka – to miejsce na odpoczynek. Po prawej stronie rozciąga się widok na łąkę poprzecinaną rowami melioracji szczegółowej, połączonymi ze stawami rybnymi. Na łąkę wychodzą sarny, dziki, zające, a także lisy. Z ptaków zaobserwować można żurawie, czaple, łabędzie i kaczki. Nad łąką i stawami często widoczne są myszołowy, bieliki, kanie, kruki. Przy okazałym dębie i wielopniowym grabie droga skręca w lewo. Wchodzimy w teren zalesiony. Po lewej znajdują się nasadzenia dębu czerwonego, modrzewia, lipy, buka oraz grabu. Po prawej zaś rośnie brzoza i sosna pospolita. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w prawo. Po lewej znajduje się stary las iglasty, który tworzą daglezja zielona, świerk pospolity i sosna pospolita. Po prawej natomiast przy drodze rosną brzozy brodawkowate, a za nimi sosny i świerki. W tym lesie runo jest ubogie występują jedynie w kępach trawy, mchy i szczaw polny. Znajdują się tu dość liczne mrowiska. Na rozwidleniu dróg idziemy prosto, zaś na kolejnym skręcamy w prawo. Rosną tu pojedyncze dorodne buki i świerki, a pod nimi młode buki i graby. Są też topole osiki, maliny i jeżyny, bez czarny i bez koralowy. Idziemy przez cały czas prosto mijając kolejne skrzyżowania dróg leśnych. W runie lasu zauważyć można sałatnik leśny, psiankę słodkogórz, konwalię majową, czosnaczek pospolity, jastrzębiec leśny, szczawik zajęczy, fiołek leśny i trawy trzcinnik piaskowy, kostrzewę leśną, prosownicę rozpierzchłą. Dochodzimy do skrzyżowania z drogą brukową – idziemy prosto i wchodzimy w młody las sosnowy. Rośnie tu wszędobylski niecierpek drobnokwiatowy oraz paprocie orlica pospolita i narecznica samcza. Dochodzimy do skrzyżowania – idziemy prosto (to dłuższa trasa – pętla) Skręcamy w  prawo (to krótsza trasa – pętla).

My idziemy prosto. Po prawej mijamy uprawę buka i dalej las bukowo-sosnowy, a po lewej świerki i modrzewie, w podszycie których rosną maliny. Następnie znajduje się „spałowany las”. Na pniach sosen widoczne są nacięcia którymi spływała żywica. W ten sposób pozyskiwano dawniej żywicę. Dalej mijamy uprawę buka i dębu. Dochodzimy do skrzyżowania i skręcamy w prawo. Przez cały czas droga wiedzie przez las, w którym dominują buki, sosny i graby. Dochodzimy do kolejnego skrzyżowania i ponownie skręcamy w prawo. Następnie idziemy cały czas prosto przechodząc przez drzewostan w różnym wieku, w którym są też siewki drzew. Po prawej znajduje się teren podmokły – użytek ekologiczny. Pośród wielu roślin, traw, turzyc, uwagę zwracają kwitnące w maju – czerwcu kosaćce żółte. Przy drodze rosą przytulia pospolita, dzwonek rozpierzchły, glistnik jaskółcze ziele, wierzbówka wąskolistna. Mijamy kolejne krzyżówki – trasa wiedzie prosto. Pomiędzy młodymi i starszymi drzewami sosny rośnie,interesująca roślina (uciekinier z ogrodów) naparstnica purpurowa i jej odmiana o kwiatach białych. Dochodzimy do miejsca gdzie jest posadzony las sosnowy z domieszką buka i brzozy, a po drugiej stronie znajdują się dorodne sosny z domieszką modrzewia i buka. W runie łanowo występują trawy – śmiałek darniowy i trzcinnik leśny. Trasa malowniczo wspina się i opada – teren pofalowany. Dochodzimy do skrzyżowania z drogą brukowaną. Idziemy prosto, przez gęsty las bukowy, a następnie uprawę sosny z dodatkiem buka, brzozy i modrzewia. Skręcamy w lewą stronę przy dwóch okazałych grabach. W runie występuje konwalijka dwulistna, kosmatka owłosiona, borówka czernica, ziarnopłon wiosenny, zawilec gajowy i trawy - wiechliny roczna i zwyczajna oraz kupkówka pospolita. Dochodzimy do rozwidlenia dróg i skręcamy w drugą drogę w lewo. Jest to miejsce gdzie nasza trasa – pętla się zamyka. Teraz wiedzie ona jak jej początek – przez łąkę do ośrodka.

 

GMINA  DĘBNO

SZLAK WODNY

 

29) Spływ kajakowy.

Rzeka Myśla płynie przez Pojezierze Myśliborskie, Równinę Gorzowską i uchodzi do Odry w kotlinie Freienwalde. Powiat Myśliborski sąsiaduje bezpośrednio z graniczącą rzeką Odrą. Około 50% powierzchni gminy Dębno zajmują lasy. Jest to teren atrakcyjny dla turystów ceniących sobie dziką przyrodę. Jest to rzeka znajdująca się w II – III klasie czystości. Wokół rzeki znajduje się wiele ciekawych środowisk o randze lokalnej: lasów łęgowych, torfowisk, stawów i starorzeczy. Długość rzeki wynosi 95,6 km. W zlewni rzeki Myśli, a zwłaszcza w jej górnym biegu znajduje się znaczna ilość jezior. Przez poszczególne gminy przebiegają poniższe odcinki:

  • Boleszkowice 17 km,
  • Dębno 33 km (45%),
  • Lubiszyn 13,8 km (18%),
  • Myślibórz 8,8 km (12%),
  • Lipiany 9,2 km.

Na rzece znajdują się stałe zapory, które wymagają od kajakarzy przenoszenia sprzętu brzegiem. Płynąc Myślą kajakarze muszą pokonać różne przeszkody, czasami o dużym stopniu trudności. Szlak rozpoczyna się w Lipianach, przy plaży miejskiej nad jeziorem Wądół, a następnie wiedzie przez Myślibórz, gminę Dębno i Boleszkowice do ujścia Myśli do Odry i tam łączy się  z projektowanymi szlakami na Odrze.

Opis szlaku.

Początek spływu rozpoczyna się przy plaży na terenie kąpieliska miejskiego w Lipianach, w zatoce jeziora Wądół. Trasa liczy ok. 85 km. Płynąc mijamy miejskie zabudowania Lipian i dopływamy do końca jeziora Wądół. Po drodze do jeziora Kościelnego w pobliżu parku znajduje się miejsce na rozstawienie namiotów. Kolejnym jeziorem, przez które wiedzie szlak kajakowy jest jezioro Kościelne, a zaraz za nim jezioro Będzin. Płynąc w kierunku południowo-zachodnim dopłynie się do jeziora Łubie. Na 13 kilometrze Myśla uchodzi do jeziora Myśliborskiego. Następnie należy płynąć w kierunku południowo-wschodnim przy lewym brzegu i kierując się w stronę, gdzie Myśla wypływa z jeziora Myśliborskiego. Po przepłynięciu około dwóch kilometrów wpływa się na jezioro Wierzbnickie. Na ok. 25 km trasy pojawia się przeszkoda. Jest to jaz w systemie zasilania dawnego młyna wodnego we wsi Zarzecz. Tu trzeba przenieść kajaki lewym brzegiem ok. 150 m, gdzie znajduje się wygodne dojście do rzeki. Dopływamy do wsi Staw. Następną wioską, przez którą przepływamy jest Dolsk. Po minięciu wioski znajduje się dogodne miejsce na spoczynek i rozbicie namiotów. Płynąc dalej trzeba minąć budynek przepompowni wody. We wsi Barnówko trzeba przenieść kajaki z zatoczki przez mostek nad jazem. Długość przenoszenia wynosi ok. 35 m. Przy stacji kolejowej Barnówko należy minąć betonowy most, a stamtąd zmierzać w kierunku wsi Więcław. Po przepłynięciu 55 km dopłynie się do wsi Mostno. We wsi Dargomyśl znajduje się stary młyn. Przy rozwidleniu trzeba wpływać w prawą odnogę, gdzie następnie należy kajaki przenieść przez drogę ok. 120 m. Kolejną miejscowością są Chwarszczany z zabytkowym kościołem późnoromańskim z XIII wieku, wybudowanym przez Templariuszy. Kolejną miejscowością na trasie spływu jest wieś Gudzisz. Tutaj rzeka jest zamknięta przez jaz kajaki należy przenieść ok. 150 m obok elektrowni wodnej. Rzeka przechodzi w zalew we wsi Reczyce i osiąga szerokość ponad 50 m. Należy kierować kajaki w pobliżu lewego brzegu do schodków w stronę elektrowni wodnej. Kajaki trzeba przenieść ok. 300 m. Kolejną miejscowością jest wieś Namyślin, gdzie należy przenieść kajaki ok. 80 m. Przenoszenie kajaka zaleca się zacząć od podwórza, szosą przez most i przy prawym brzegu w dole zwodować kajak i następnie kontynuować spływ. Płynąc dalej dopłynie się do wsi Chlewice, a następnie do Namyślina. Ujście Myśli do Odry w jej 629,4 km. Spływ można zakończyć na Odrze w miejscowości Porzecze.

Na rzece znajdują się stałe zapory, które są jednym z najważniejszych problemów związanych z przeprawieniem się przez rzekę. Elektrownie wodne w: Namyślinie, Reczycach. Gudziszu, Chwarszczanach, Dargomyślu i Barnówku.

 

TRASY NORDIC WALKING:

30)Trasa zielona- 3,16 km,

31)Trasa czerwona- 2,9 km,

32)Trasa niebieska- 5,47 km,

33)Trasa żółta- 8,5 km.

 

 

GMINA  BOLESZKOWICE

 

35) Trasa tematyczna Zakony i Kościoły Pojezierza

Miejscowości: Boleszkowice, Wysoka, Chwarszczany, Gudzisz, Namyślin

Warto zobaczyć:

Pozostałości zamku rycerskiego i krzyżackiego w Boleszkowicach,

Kościół granitowy z początku (XIV wieku)w Boleszkowicach,

Kościół granitowy z  (XIV wieku)w Wysokiej,

Dawna kaplica templariuszy i joannitów w Chwarszczanach,

Kościół neogotycki w Gudziszu,

Kościół neogotycki w Namyślinie,

 

 

36) Trasa tematyczna Parki, Drzewa, Lasy

Miejscowości: Boleszkowice,  Gudzisz, porzecze, Kaleńsko

Warto zobaczyć:

Rezerwat „ Cisy Boleszkowickie”

Użytek ekologiczny „ Torfowisko Gudzisz”

Park krajobrazowy „ Ujście Warty”

Zespół przyrodniczo – krajobrazowy „Porzecze”.

 

eURZĄD

75 lat Pomorza Zachodniego

bip

eboi

elektroniczny samorząd

Internetowy System Umawiania Wizyt w Wydziale Komunikacji

Nieodpłatna pomoc prawna, porady obywatelskie i mediacja

RSO

dzienniki ustaw

monitor polski

dla nieslyszacych

Nieruchomosci

Kalendarz imprez

  Grudzień 2020  
Pn Wt Śr Cz Pt So Ni
  1 2 3 4 5 6
7 8 9 10 11 12 13
14 15 16 17 18 19 20
21 22 23 24 25 26 27
28 29 30 31      

 

ISO
ISO 9001

LAUREAT

Obsługa techniczna
ALFA TV

Korzystanie z serwisu oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie, z których niektóre mogą być już zapisane w folderze przeglądarki. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
Archiwalna Strona